بررسی ارتقای کیفیت زندگی از طریق باززنده سازی بافت فرسوده ساکنین محله ی آب انبارنو ساری

بافت فرسوده در شهرها را که زمانی با ساختار و کارکرد مناسب با نیازهای ساکنین خود از پویایی و صلابت برخوردار بوده، لیکن با افزایش ناگهانی تغییرات شهرنشینی در چند دهه اخیر نه تنها اهمیت خود را از دست داده است ، بلکه حتی قادر به انطباق با تغییرات و ارائه حیات روزمره خود نیز نمی باشد از طرفی نه تنها جمعیت اصلی و بومی خود را از دست داده، بلکه به محل استقرار مهاجرین کم درآمد، تبدیل شده است . پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از لحاظ ماهیت توصیفی -تحلیلی می باشد. بافت تاریخی شهر ساری تا حد زیادی پا برجا است و از حیث شناسایی بافت و معماری دوران خود خوانا و واجد ارزش های معماری شهری تاریخی است . ویژگیهای بافت تاریخی ساری باعث شده است که این بافت نه تنها در مقیاس شهرستان ساری بلکه در استان و به تبع آن در کشور واجد ارزشهای معمارانه و تاریخی شناخته شود. باززنده سازی بافت کهن شهر ساری و استفاده مجدد از بناهای ارزشمند گذشته و تغییر کاربری آنها به فضاهای فرهنگی و فراغتی راه حل نوآورانه و خلاقی است که می تواند موجب ارتقا کیفیت زندگی ساکنان این قسمت از شهر شود. یافته های پژوهش حاکی از آن است که شهرسازی جدید انسان و اجتماع را محور طراحی قرار داده و اصول خود را با اولویت مسیرهای پیاده، فضاهای مدنی ، اختلاط کاربری ها، توسعه متراکم و محدودیت در استفاده از حمل و نقل خصوصی تدوین می کند. با توجه به مطالعاتی که صورت گرفت . بافت های فرسوده آب انبار نو ، بدلیل شرایط و موقغیت خاص آنها، لزوم مطالعه و اتخاذ تدابیری متناسب با ویژگیهای آن را ضروری می نماید، لازم است تا با شناخت خصوصیات منحصر به فرد آن، برنامه ای متناسب با ظرفیت ها و قابلیت های آن اتخاذ شود. همچنین ادبیات برخورد با بافت های فرسوده شهری ، نیاز به ارتقاء نسبت به وضع موجود دارد. نمی توان با ادبیاتی صرفا کالبدی و یا محصور به روشهای قدیمی و منسوخ شده، به برخورد با بافت های مسئله دار شهری پرداخت ، این امر ضرورت انجام مطالعاتی کارا و متناسب با معضلات امروزی بافت آب انبار نو را تبیین می نماید.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، باززنده سازی ، بافت فرسوده ، محله ی آب انبارنو ساری