مدیریت امیرالمومنین علی علیه السلام در مهار بحران های سیاسی اجتماعی

امروزه بیشتر دانشمندان به دنبال الگویی برای مدیریت بحرانهای سیاسی اجتماعی هستند. از آنجاکه اصول و راهبردهای ارائهشده آنها اغلب خاستگاه غربی و غیر بومی دارد، با روش و سبکمدیریتی ائمه معصومین (علیه مالسلام) متفاوت است. این مقاله به دنبال پاسخ به این سوال اصلیاست که اصول و راهبرد مدیریتی حضرت امام علی(ع) در حل بحران های سیاسی و اجتماعی زمانخود چه بوده است. در این راستا فرضیه مقاله عبارت است از اینکه امام علی(ع) با مدیریت برقلوب و اصلاح رابطه خود با خود و خود با خدا و باتوجه به شرایط و موقعیت زمان با سبکی ازمدیریت آرام، متعادل و پیشگیرانه و مهارکننده به رفع بحران های سیاسی و اجتماعی زمان خودپرداخته است. در این مقاله فرضیه یاد شده به انضمام اصول مدیریتی حضرت علی (ع) با استفاده ازروش توصیفی تحلیلی و بر اساس بررسی اطلاعات کتابخانهای و سخنان و سیره حضرت درنهج البلاغه و تطبیق آن با نظریات موجود در مورد مدیریت بحران ثابت شده است

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، اصول مدیریت بحران ، بحرانهای سیاسی اجتماعی ، نهج البلاغه ، امام علی(ع)