بررسی تجارب هیجانی درمانگران بالینی و خانواده در جلسات درمان بالینی

هدف از پژوهش حاضر ارائه الگوی تجربیات هیجانی درمانگران بالینی و خانواده در جلسات درمان بالینی بود. روش پژوهش رویکرد پژوهش استقرائی بود که روش شناسی آن کیفی و استراتژی پژوهش بر اساس نظریه پردازی داده بنیاد انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل درمانگران بالینی و خانواده شهر اصفهان در شش ماهه اول ۱۴۰۰ بود. در پژوهش حاضر از روش نمونه گیری غیرتصادفی دردسترس استفاده شد. تعداد نمونه نیز بر اساس روند مصاحبه و اشباع نظری ادامه یافت که طی این روند تعداد نمونه حاضر در پژوهش ۲۰ درمانگر بالینی و خانواده بود. جهت تجزیه و تحلیل مصاحبه ها از روش تحلیل مضمون استفاده شد. یافته ها حاکی از این بود که فرسودگی شغلی درمانگران، روابط خانوادگی و اجتماعی، متاثر شدن زندگی شخصی، احساسات ماندگار از جلسات و تغییرات و اثرات بلندمدت شغلی بود. نوع ارتباط با مراجعان در اتاق درمان نیز شامل موفقیت طی درمان، صادق بودن با مراجع، بهبود ارتباط با مراجع، حس دور شدن از مراجع، واکنش به شکست های مراجع، تمجید شدن توسط مراجع، برخورد با مراجع منتقد و ارتباط با مراجع قوی بود. چالش های شغلی نیز شامل مراجع با مشکلات مشابه درمانگر، راهکار کنار آمدن با احساسات اتاق درمان، هیجانات تجربه شده دشوار در اتاق درمان، تکنیک افشاسازی، اشتباه در درمان، کنترل هیجان، احساس شکست، مراجعان سخت و هزینه درمان بود. هیجان ها نیز شامل: هیجان ثانویه و هیجان اولیه، هیجان تجربه شده معطوف به مراجع و هیجان تجربه شده معطوف به خود بود و هیجان های ثانویه شامل: ترس، تعجب، غم، خشم و شرم و هیجان اولیه شامل ترس و شادی بود.

کلیدواژه ها:

ارائه الگو ، تجربیات هیجانی ، درمانگران بالینی و خانواده ، جلسه درمان