مقایسه واکنش پذیری هیجانی، استرس والدینی و خود انتقادگری در والدین دارای کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی و اختلال یادگیری خاص

هدف پژوهش حاضر مقایسه واکنش پذیری هیجانی، استرس والدینی و خود انتقادگری در والدین دارای کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی و اختلال یادگیری خاص بود. این پژوهش از نوع علی مقایسه ای بود که در آن به مقایسه ی متغیرهای واکنش پذیری هیجانی، استرس والدینی و خود انتقادگری در والدین دارای کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی و اختلال یادگیری خاص پرداخته شد. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل کلیه ی والدین دارای کودک بیش فعال و اختلال یادگیری خاص در شهرستان کاشان می باشد. برای نمونه گیری به طور تصادفی ۵۰ نفر والد دارای کودک نارسایی توجه/فزون کنشی و ۵۰ والد دارای کودک اختلال یادگیری خاص انتخاب شد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه واکنش پذیری هیجانی(ERS)، پرسشنامه استرس والدینی (PSS) و پرسشنامه خودانتقادگری گیلبرت و آیرونز بود. نتایج نشان داد واکنش پذیری هیجانی(۶۱/۸) و استرس والدینی (۶۴/۷) در سطح ۰۰۱/۰ معنی دار می باشد. این یافته ها نشانگر آن هستند که بین گروه های پژوهش در این متغیرها تفاوت معنی داری وجود دارد. اما آماره F برای خود انتقادگری (۷۳/۲) معنی دار نمی باشد. این یافته نشان می دهد بین گروه ها در این متغیر تفاوت معنی داری وجود ندارد. در متغیر واکنش پذیری هیجانی بین والدین دارای کودک مبتلا به نارسایی توجه/ فزون کنشی و والدین دارای کودک مبتلا به اختلال یادگیری خاص، تفاوت معنی داری وجود دارد و میانگین واکنش پذیری هیجانی والدین دارای کودک مبتلا به نارسایی توجه/ فزون کنشی به صورت معنی داری بیشتر از والدین دارای کودک مبتلا به اختلال یادگیری خاص می باشد. در متغیر استرس والدینی نیز میانگین والدین دارای کودک مبتلا به نارسایی توجه/ فزون کنشی به صورت معنی داری بیشتر از والدین دارای کودک مبتلا به اختلال یادگیری خاص می باشد. در متغیر خود انتقادگری بین والدین دارای کودک مبتلا به نارسایی توجه/ فزون کنشی و والدین دارای کودک مبتلا به اختلال یادگیری خاص ، تفاوت معنی داری وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

واکنش پذیری هیجانی ، استرس والدینی ، خود انتقادگری ، اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی و اختلال یادگیری خاص.