تاثیر زوج درمانی مبتنی بر رویکرد دلگرم سازی شوانکر در بهبود انعطاف پذیری روانشناختی، تنظیم شناختی هیجان و الگوهای ارتباطی زوجین شهر شیراز

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر رویکرد دلگرم سازی شوانکر در بهبود انعطاف پذیری روانشناختی، تنظیم شناختی هیجان و الگوهای ارتباطی زوجین شهر شیراز بود. روش پژوهش آزمایشی و طرح پژوهش شبه (نیمه) آزمایشی به صورت پیش آزمون پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. ابتدا پیش آزمون با استفاده از ابزارهای پژوهش بر روی هر  دو گروه ها اجرا شد، سپس مداخله درمانی بر روی گروه آزمایشی انجام پس آزمون توسط هر دو گروه تکمیل گردید. سه ماه بعد آزمون پیگیری اجرا و نتایج پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با یکدیگر مقایسه شد. جامعه آماری شامل زوجین شهر شیراز در سه ماهه بهار ۱۴۰۰ بود. نمونه آماری ۳۰ نفر (۱۵ نفر گروه آزمایشی و ۱۵ نفر گروه گواه) بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایشی و گروه گواه گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج (۲۰۰۶)، انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندروال (۲۰۱۰) و الگوهای ارتباطی زوجین آدیلسون و اپشتاین (۱۹۸۲) بود. نتایج نشان داد که زوج درمانی مبتنی بر رویکرد دلگرم سازی شوانکر بر انعطاف پذیری روانشناختی، تنظیم هیجان و انعطاف پذیری روانشناختی زوجین در هر دو مرحله پس آزمون و پیگیری تاثیر داشته است.  با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که می توان از زوج درمانی مبتنی بر رویکرد دلگرم سازی شوانکر به منظور  بهبود انعطاف پذیری روانشناختی، تنظیم شناختی هیجان و الگوهای ارتباطی زوجین استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

الگوهای ارتباطی زوجین ، انعطاف پذیری روانشناختی ، تنظیم شناختی هیجان ، زوج درمانی مبتنی بر رویکرد دلگرم سازی شوانکر