بررسی نیمرخ روانی، اجتماعی، اقتصادی و آموزشی دانشجویان دانشگاه دامغان در شرایط پاندمی کرونا با تاکید بر کیفیت رابطه با خانواده و دوستان و میزان رضایت از زندگی

هدف پژوهش حاضر بررسی نیمرخ دانشجویان دانشگاه دامغان در ابعاد مختلف در شرایط کرونایی با تاکید بر کیفیت روابط خانوادگی و دوستان بودطرح. پژوهش حاضر توصیفی و از نوع علی- مقایسهای بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان مشغول به تحصیل در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود که تعداد ۲۵۸۴ دانشجو به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و از طریق تماس تلفنی و در قالب مصاحبه ساختار یافته، به سوالات پرسشنامه پاسخ دادند. یافته ها نشان میدهد ۳۰درصد دانشجویان از شرایط اقتصادی نامطلوب ناراضی بودند. ۹۰درصد دانشجویان رضایتی بیشتر از متوسط از روش تدریس اساتید گزارش کردند و تنها کمتر از ۵ درصد دسترسی به اینترنت نداشته اند. ۵۶ درصد اضطراب بیش از متوسط، ۳۷ درصد احساس غمگینی ناشی از کرونا، ۸۰ درصد امیدوار به پایان یافتن شرایط کرونایی و ۹۵ درصد رضایت از زندگی در شرایط کرونایی را بیش از متوسط گزارش کرده اند. همچنین یافته ها نشان داد کیفیت رابطه با خانواده، دوستان و میزان رضایت از زندگی در بین دانشجویان دختر و پسر در دوره پاندومی کرونا متفاوت است. پسران کیفیت رابطه با دوستان و میزان رضایت بیشتری از زندگی را نسبت به دختران گزارش دادند و در ارتباط با خانواده، دختران رابطه بهتری را بیان داشتند. با توجه به نتایج بدست آمده اقدامات مداخله ای زودهنگام پس از حضور دانشجویان در دانشگاه از اهمیت ویژه ای برخوردار است که این مداخلات می بایست بر حسب جنسیت، متفاوت باشد.

کلیدواژه ها:

نیمرخ دانشجویان ، پاندمی کرونا ، روابط خانوادگی ، رضایت از زندگی