بررسی تاثیر آموزش فیزیک با رویکرد زمینه محور بر خوداثربخشی دانش آموزان مقطع متوسطه اول

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش فیزیک با رویکرد زمینه محور بر خوداثربخشی دانش آموزان مقطع متوسطه اول بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کل دانش آموزان پایه هشتم مقطع متوسطه اول مدرسه انقلاب ناحیه ۲ مشهد بود. با روش نمونهگیری در دسترس ۶۰ نفر دانش آموز دختر متوسطه اول پایه هشتم از مدرسه دولتی انقلاب ناحیه ۲ مشهد انتخاب شد. این افراد به طور تصادفی در دو گروه ۳۰ نفرگروه آزمایش و ۳۰ نفرگروه کنترل قرار گرفتند. به منظور جمعآوری داده ها از پرسشنامه استاندارد خوداثربخشی شرر و همکاران (۱۹۹۸) استفاده شده است. در گروه های مورد پژوهش ابتدا و انتهای پژوهش قرارداده شد. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای تحت مداخله قرار گرفتند و فیلمها و تصاویر توسط دانش آموزان در گروه توضیح داده شد. گروه کنترل مداخلهای دریافت نکردند و طبق روش رایج آموزش دیدند. در پایان مجددا هر دو گروه به پرسشنامه خود اثربخشی پاسخ دادند، و نتایج هر دو گروه با نرمافزار کوواریانس و انحراف معیار و رگرسیون مورد بررسی قرارگرفت. میانگین نمرات در مرحله پیشآزمون و پرسشنامها تقریبا تفاوتی با هم نداشته است. اما بعد تدریس میانگین نمرات دارای تفاوت معناداری بوده است که بیشترین نمره گروه آزمایش که با رویکرد زمینه محور تدریس شد گرفته است. بنابراین با رویکرد زمینه محور میتوان افزایش سطح یادگیری را در این نمونه آزمایشی مشاهده نمود.

کلیدواژه ها:

رویکرد زمینه محور ، خوداثربخشی ، مبحث الکتریسیته ساکن.