آموزش واژگان همنشین زبان انگلیسی از طریق کانکوردنس ها: بررسی تطبیقی رویکردهای قیاسی و استقرایی

در دهه های اخیر، استفاده از رویکردهای مبتنی بر پیکره در آموزش/یادگیری زبان انگلیسی توجه زبانشناسان را به خود معطوف کرده است. مطالعه ی حاضر تاثیر کانکوردنس ها را بر توسعه دانش ادراک و تولید واژگان همنشین گونه فعل-قید بررسی می کند. بعلاوه، این مطالعه به بررسی تطبیقی تاثیرات دو رویکرد شناختی قیاسی و استقرایی بر فراگیری دانش همنشینی واژگان در بستر آموزش از طریق کانکوردنس می پردازد. طی طرحی شبه آزمایشی، شرکت کنندگان که شامل ۸۲ نفر بودند به گروه های قیاسی، استقرایی، و کنترل تقسیم شدند. طی دو جلسه ی فشرده ی ۹۰ دقیقه ای، به گروه های مورد مطالعه چند فعالیت ادراکی و تولیدی ارایه شد تا این فعالیت ها را با استفاده از کانکوردنس به عنوان ابزار مرجع انجام دهند. الگوی  قرارگیری واژگان به صراحت برای گروه قیاسی تشریح شد در حالی که گروه استقرایی می بایست الگوهای موجود را از پیکره های آنلاین استنتاج می کردند. تحلیل نمرات پیش آزمون و پس آزمون ادراک و تولید واژگان همنشین تاثیر چشمگیر کانکوردنس ها بر فراگیری دانش همنشینی واژگان را آشکار کرد. در حالی که هر دو گروه قیاسی و استقرایی پیشرفت مشابهی در دانش ادراک واژگان همنشین نشان دادند، رویکرد استقرایی تاثیر بیشتری بر بهبود دانش تولید واژگان همنشین داشت. رویهمرفته دانشجویان نگرش مثبتی نسبت به آموزش از طرریق کانکوردنس ها نشان دادند.

کلیدواژه ها:

واژگان همنشین ، کانکوردنس ، رویکرد قیاسی ، رویکرد استقرایی ، دانش ادراک/تولید واژگان همنشین