بررسی تحلیل عناصر ساختواژی کلمات مرکب فعلی بر مبنای نظریه صرف مبتنی بر واژه قاموسی

اصولا هر زبانی برای بیان مفاهیم جدید از امکانات و فرایندهای متعددی استفاده می کند تا برای آن مفاهیم، صورت های لفظی وضع نماید. این فرایندها شامل مواردی نظیر ترکیب، اشتقاق، تصریف، ابداع و غیره است. فرایند ترکیب، کلمات/ ستاک های مرکب را خلق می کند و فرایند های اشتقاقی و تصریفی از طریق وندافزایی بر کلمات/ ستاکهای از پیش موجود و یا بالقوه به زایش کلمات جدید می پردازند. این ستاک ها می توانند بسیط و یا مرکب باشند. مسئل? اصلی این نوشتار، تحلیل کلمات مرکب فعلی در چهارچوب نظری? صرف مبتنی بر واژ? قاموسی است که از سوی مارک آرونف در سال ۱۹۹۴ معرفی گردیده است. در تحلیل این کلمات، وجود یک ستاک فعلی مرکب مقید فرض می شود که در اثر فرایند ترکیب دو ستاک واژگانی حاصل شده است. سپس فرایندهای واژه سازی (اشتقاق، تصریف) بر این ستاک مرکب اعمال می گردد. بنابراین اثبات وجود این نوع ستاک، امری ضروری است، بدین علت که پای? بسیاری از فرایندهای واژه سازی است و بدون فرض آن برخی از فرایندهای زایای واژه سازی صورت نمی گیرد.

کلیدواژه ها:

ستاک فعلی مرکب مقید ، کلمه مرکب فعلی ، نحو درونی ، نظریه صرف مبتنی بر واژه قاموسی ، نقطه بیان صرفی