پیش بینی سازگاری اجتماعی مادران دارای فرزند معلول جسمی- حرکتی بر اساس احساس گناه، حمایت اجتماعی و تاب آوری

زمینه: سازگاری اجتماعی مادران دارای فرزند معلول جسمی- حرکتی به متغیرهای مختلفی بستگی دارد که از جمله آنها احساس گناه، حمایت اجتماعی و تاب آوری است. ارتباط میان این متغیرها برای شناخت و تحلیل عوامل افزایشسازگاری اجتماعی این مادران حائز اهمیت است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط میان متغیرهای سهگانه فوق با میزان سازگاری اجتماعی مادران دارای فرزند معلول جسمی- حرکتی انجام شده است. روش : این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود که ۴۰ نمونه از مادران دارای فرزند معلول جسمی- حرکتی بدون در نظرگرفتن میزان تحصیلات و سن آنان بررسی شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل،پرسش نامه احسا س گناه کوگلر و جونز، پرسش نامه حمایت اجتماعی وکس و پرسشنامه تاب آوری کانر ودیویدسون بود و تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی و رگرسیون همزمان انجام شد. یافته ها و نتیجهگیری: یافته های پژوهش نشان داد که بین سه متغیر با سازگاری اجتماعی مادران دارای فرزند معلول جسمی –حرکتی رابطه ای معنادار وجود دارد که در مورد احساس گناه به صورت غیرمستقیم و در مورد حمایت اجتماعی و تابآوری به صورت مستقیم است، به گونه ای که کاهش احساس گناه و افزایش حمایت اجتماعی و تاب آوری منجر بهافزایش سازگاری اجتماعی می شود.

کلیدواژه ها:

معلولیت ، مادر ، سازگاری اجتماعی ، احساس گناه ، حمایت اجتماعی ، تاب آوری