قاعده اعراض و رابطه آن با مالکیت از منظر فقهای امامیه

اعراض به معنای روی گردانیدن و کراهت داشتن از چیزی و یا یک مال ترجمه شده است. موضوعی که درکتاب های حقوق اسلامی به صورت واضح وصریحی مورد اشاره قرار نگرفته، و همیشه مورد مناقشه بودهاست فقها در آثار فقهی خود گاهی با اسامی متفاوت ولی معنا و مخرج مشترک از آن یاد کرده اند و برخیدیگر آثار فقهی قاعده اعراض را مورد توجه و امعان نظر قرار داده و از بحث اثبات وجود آن، که گویا از بدیهیاتفقهی بوده پرهیز کرده اند و بخش دیگری از علما و فقها به موضوع زوال حق مالکیت ناشی از این نگرشاشاره کردهاند. هدف این مقاله بررسی قاعده اعراض و رابطه ان با مالکیت از نظر فقهای امامیه میباشد نتایجاین پژوهش نشان داد که مسئله عمده و اساسی در خصوص اراز همانا اثبات اراز است نه اثر آن بر خروج ما ازمالکیت اراضی کننده و همچنین اعراض بنا بر شرایط حاکم بر اموال اسلامی به دو دسته اعراض منقول واعراض غیر منقول انقسام پذیر است.روش پژوهش در این اثر به صورت کتابخانه ای بوده و دادهپردازی در آن به صورت توصیفی تحلیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

اعراض ، علمای امامیه ، زوال مالکیت ، منقول ، غیر منقول