تعلیم آداب اجتماعی و سیاسی، در ژانر تعلیمی، در انواع ادبی زبان فارسی

امروزه با توجه به انحطات اخلاقی و رفتاری جوامع بشری بیش از هر زمانی انسانها نیازمند نصیحت و تعلیم وترست هستند. زانر تعلیمی در انواع ادبی زبان فارسی را می توان در حوزه های تعلیم آداب اجتماعی؛ آدابحکومت داری، آداب رفتاری، آداب سخن وری. آداب قناعت آداب تربیت فرزندان و از این قبیل تعالیمنمایه نمود. معمولا در این نوع تعالیم. آموزه ها از کاراکتر خاصی در موتیف داستان پیروی نمی کنند، بلکهتنها نویسنده به دنبال یکک جامعه ایده آل می باشد که با آموزه های این نوع ادبی قرار است ایجاد شود. سعدیرا می توان پرچم دار نوع تعلیمی در زبان فارسی دانست. که با شاهکار بوستان و گلستان خود؛ تعلیم و ترییترا به حد اعلای این گونه آموزه ها سوق داده است. وی برای قناعت، آداب صحبت، آداب غذا خوردن، وحتی حکومت داری هم سخن رانده است. مهم این است که این نوع گفتمان هیچگاه نه قدیمی می شود و نهاز مد می افتند و همواره برای خوانند گان تا زگی و جذابیت دارد؛ و به زبانی ساده تر، دارای زمان و مکانخاصی نمی باشد و در همه اعصار و همه جوامع کاربرد دارد. این پژوهش که به روش توصیفی - تحلیلی کارشده است. به تعدادی از این آموزه های اجتماعی پرداخته و شاهد مثالی نیز ذ کر شده است.

کلیدواژه ها:

انواع ادبی ، نوع تعلیمی ، ادب فارسی ، آداب اجتماعی ، تعلیم ، تربیت