بررسی روند قانون گذاری در منابع طبیعی ایران

انسان از بدو تکوین و حضورش در این کره با تکیه بر منابع طبیعی زندگی کرده و این وضع تا به امروز ادامه دارد. منابع طبیعی که شامل جنگل ها و مراتع ) تجدید شونده ( است، در عصر حاضر یکی از ارکان اقتصادی هر کشور است. بدون تردید منابع طبیعی تجدید شونده و وضعیت آن در سیر تحولات اقتصادی، اجتماعی جوامع مختلف جهان و همچنین در کشور ما، پیوسته نقش اساسی وسازنده داشته است. هر چند که در مقاطع مختلف زمانی ودر مناطق گوناگون این نقش دارای چهره های متفاوتی بوده است، اگرچه در این رهگذر هیچ گاه قدر و منزلت آن مورد توجه قرار نگرفته است. تخریب و کاهش سطح جنگل ها از آن زمان شروع شد که استفاده پیاپی از عرصه، آتش زدن، شخم، کشاورزی و در نهایت آبیاری چنان تخریبی در محیط به وجود آورد که دیگر عرصه نمی توانست به نیازهای انسان های اطراف پاسخ دهد، در نتیجه این عوامل به وجود آمدن ضوابط را ضروری می کرد. اولین ضوابط برای حل اختلاف ها ومشکلات در جوامع انسانی به وجود آمده اند. این ضوابط اولیه که بصورت عرف ها بین گروههای یکجانشین انسانی به وجود آمده اند، در عرصه های مختلف و از جمله در زمینه مسائل مربوط به مدیریت منابع طبیعی بوده اند. در زمینه مسائل مربوط به مدیریت منابع طبیعی به دو دلیل به وجود آمدن این عرف ها مطرح بوده است : 1( اختلاف هایی که بین افراد و گروههای انسانی برای استفاده از منابع یعنی زمین، جنگل ها، مراتع، رودخانه هاو.... به وجود می آمد. 2( اینکه مشکلاتی در رابطه انسان و محیط به وجود می آمد. این ضوابط درآنجایی که گروههای انسانی به صورتی پراکنده به زندگی ادامه می دادند، به شکل عرف ها حاکم بود. وضعیتی که تا به امروزدر بسیاری از مناطق جهان و از جمله در کشور ما وجود دارد. با توجه به اینکه در کشور ما طی چندین دهه اخیر مدیریت متمرکز و اداری شکل گرفته با این وجود در مناطق روستایی و عشایری حاکمیت عرف ها در حل و فصل مشکلات بین انسان ها و بین انسان و محیط مشاهده می شود. وقتی گروههای انسانی تمرکز بیشتری یافتندو کانون های اولیه تمدن ها شکل گرفت، در بین النهرین، فلات ایران دره نیل و یا در شرق دور اولین قانون ها شکل گرفتند. این قوانین شکل مدون و تنظیم یافته عرف ها با تعریف روش های اجرایی معین و مشخص شدن عواقب و مجازات ها برای آنان که اجرای این قوانین را تمکین نمکردند، بودند