ارزیابی محدودیت های بستر خاک در فضای سبز شهر اهواز و مدیریت آن ها

فضای سبز در حیات وپایداری شهرها اهمیت زیادی دارد و تاثیرات فیزیکی، طبیعی و اجتماعی مهمی در سیستم شهری، دارا است. تهیه بستر خاکی مناسب و رفع محدودیت های آن در مورد گیاهان چندساله از جمله درختان، که ریشه دهی عمیق دارند و پس از کاشت، عملیات اصلاحی اندکی برای بهبود شرایط خاک آنها قابل اجراست، اهمیت ویژه می یابد. هدف از این پژوهش بررسی محدودیت های خاک و ارایه ی راه های حذف (کاهش) آن، در پارک های شرق رودخانه کارون در شهر اهوازاست. بدین منظور شکل ظاهری زمین، تراکم، ضعف عمومی و عدم شادابی گیاهان کشت شده، احتمال وجود مشکلات و محدودیت ها در افق های زیرین خاک این مناطق، مورد بررسی قرار گرفت. سپس ویژگی های شیمیایی (هدایت الکتریکی، پ- هاش، درصد ماده آلی، درصد آهک کل، ظرفیت تبادل کاتیونی ، غلظت نیتروژن کل، فسفر قابل جذب، سدیم و پتاسیم قابل جذب، و نسبت جذب سدیم و درصد سدیم تبادلی) و فیزیکی (بافت خاک، درصد سنگریزه، چگالی ظاهری خاک، درصد رطوبت، اشباع خاک و آب قابل دسترس گیاه) افق های این خاک رخ ها، اندازه گیری گردید. نتایج این تحقیق نشان داده است که مهم ترین محدودیت دهای موجود خاک در منطقه مورد مطالعه به ترتیب شوری و سدیمی بودن، جنس خاک (عمق، بافت و تراکم خاک)، زهکشی و سطح ایستابی و حاصل خیزی و فقر مواد غذایی است. برای رفع محدودیت های شوری و سدیمی می توان از روش های ابشویی، کاربرد شوری شکن، خاکبرداری و خاکریزی ، مواد بهساز (گچ و گوگرد) و برگزیدن گونه های مناسب بهره برد. در برخی از مناطق، حجم مفید خاک به دلیل وجود نخاله های ساختمانی کاهش یافته است که این محدودیت با انجام عملیات زیرشکن با مته های مخصوص چال کود، قابل رفع می باشد و ریشه ها می توانند از همین نقاط نفوذ یا رشد عمودی داشته باشند.

کلیدواژه ها:

تراکم خاک ، نخاله های ساختمانی ، شوری و سدیمی ، فضای سبز