کودک در مکتب پراگماتیسم با تاکید بر اندیشه های جان دیویی

حساسترین و مهمترین دوران زندگی بشر، دوران کودکی می باشد. این دوره پایه و مبنایی برای شکل گیری شخصیت و آینده هر انسانی می باشد و نظامهای تربیتی نیز اهتمام خاصی بر روی آن دارند. مکاتب تربیتی مختلف از دیدگاه و منظر خاص خود به این دوره نگاه کرده اند و برنامه های و دیدگاههای مختلف نسبت به کودک و دوران کودکی داشته اند. پژوهش حاضر بر آن است با روش توصیفی -تحلیلی به بررسی جایگاه کودک در مکتب تربیتی پراگماتیسم و اندیشه های جان دیویی بپردازد. نتایج نشان داد که از نظر پراگماتیسم مبدا و محور آموزش و پرورش کودک است و این آموزش و پرورش است که کودک را شکل پذیر، فعال و نتیجه بخش ، مبتکر وخلاق تربیت می کند. پراگماتیسم معتقد است آموزش و پرورش بایدکودک را تحریک و ترغیب کند تا خود و در نتیجه فعالیت ذهنی و تجربی خود را بشناسد. به نظر دیویی دوران کودکی یکی از مراحل رشد زندگانی انسانی است ، کودکی که در هر یک از مراحل رشد خود خوب زندگی کند، محتمل است که در دوران کمال نیز زندگانی شایسته و رضایت بخشی داشته باشد. دیویی بر این باور بود که نباید کودک از محیط اجتماعی که به تربیت مناسب رهنمون می شود دور شود. از این رو دیویی طبیعت را نه تنها شامل موجودات مادی بلکه شامل روابط اجتماعی میدانست .

کلیدواژه ها:

پراگماتیسم ، کودک ، جان دیویی ، تعلیم و تربیت .