بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای پردازشی -هیجانی بر خودکارآمدی تحصیلی و اهمالکاری تحصیلی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوره اول شهر بافت

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای پردازشی -هیجانی بر خودکارآمدی تحصیلی و اهمالکاری تحصیلی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوره اول شهر بافت در سال ۱۴۰۰ انجام شد. طرح پژوهش شبه آزمایشی است که در آن از پیش آزمون، پس آزمون با سه گروه آزمایش و یک گروه گواه استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوره اول شهر بافت با تعداد ۱۲۵۰ نفر است که در سال تحصیلی ۱۴۰۰؛۱۴۰۱ که تعداد مشغول به تحصیل بودند. حجم نمونه بر اساس نوع تحقیق تعداد ۳۰ دانش آموز پسر بود که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه ۱۵ نفری تقسیم شدند. روش نمونه گیری بدین صورت بود که با مراجعه به آموزش و پرورش شهر بافت ، سه مدرسه پسرانه دوره اول متوسطه به صورت تصادفی انتخاب و سپس از هر مدرسه یک کلاس و از هر کلاس ۱۰ دانش آموز به صورت تصادفی انتخاب شدند. هر ۲ گروه قبل و بعد از اجرای فرآیند آموزش به دو پرسشنامه اهمالکاری تحصیلی سولومون و راث بلوم (۱۹۸۴) و خودکارآمدی تحصیلی مورگان (۱۹۹۷) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روشهای آماری نظیر فراوانی ، میانگین ، انحراف استاندارد، تحلیل کواریانس چند متغیره، تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد.نتایج نشان داد آموزش راهبردهای پردازش ی هیجانی بر اهمالکاری تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه در سطح ۰۱ / ۰P< تاثیر معنادار دارد. یافته های پژوهش نشان داد: راهبردهای هیجانمدا رمیتواند بر کاهش اهمال کاری تحصیلی و افزایش خود کار آمادی تحصیلی در سطح معنی داری تاثیر بگذارد

کلیدواژه ها:

راهبردهای هیجان مدار ، اهمالکاری تحصیلی ، خودکارآمدی تحصیلی