گونه شناسی و تحلیل نظامهای ادراک تن در سینمای دیجیتال

پژوهش حاضر میکوشد با تمرکز بر شاخصها و کارویژههای انحصاری سینما در عصر دیجیتال و رویکردی جامعهشناختی، به گونهشناسی و تحلیل نظامهای ادراک تن در سینما بپردازد. برای انجام این کار، نخست با ارائه تعاریف کاربردی از عنصر تن و جایگاه آن در هنر سینما، مسئله اصلی پژوهش در خصوص چیستی مفهوم و معنای تن با تمرکز بر آرای کیت کریگان[۱] در سه گونه اصلی تن در نظریههای جامعهشناسی -ابژه، ابژه و سوژه[۲]- صورتبندی شده و سپس، برپایه گونههای یادشده و تمرکز بر نظامهای پیشنهادی و ششگانه ادراکی ویتکین[۳] در گستره هنر(نشانهشناختی، اجتماعی، ادراکی، لمسی، دیدمانی و جسمانی) به گونهشناسی تحلیلی این عنصر در سینمای دیجیتال پرداخته میشود. در گام سوم، فرضیه اصلی پژوهش مبنی بر دگرگونی ریختهای سهگانه ادراک تن-ابژه، ابژه و سوژه- به واسطه دیجیتالیشدن سینما، با سنجش تطبیقی و تحلیلی مناسبات و تفاوتهای کارکردی و ساختاری این عنصر در سینمای دیجیتال و آنالوگ، مورد سنجش قرار گرفته و نهایتا، فهمی کاربردی از چیستی گفتمان و گونههای ادراک تن در سینمای دیجیتال ارائه میشود. برآیند پژوهش حاضر، امکان تحلیلی سه نظام نشانهشناختی، اجتماعی و ادراکی را به اثبات رسانده و نظام ادراک لمسی را، در پایینترین سطح از انطباق و توان برای ادراک تمامی گونههای سینمایی قلمداد میکند. همچنین، فرضیههای اصلی پژوهش مبنی بر کارآمدی نظامهای ادراکی ویتکین در تحلیل گونههای اصلی و سهگانه تن در سینما-با انگاشت چیرگی گونه سوم: تن سوژه، به ترتیب تایید و رد میشود. [۱] Kate Cregan [۲] Abject, Object, Subject. [۳] Robert W. Witkin

کلیدواژه ها:

گفتمان و ادراک تن ، جامعهشناسی هنر ، سینما ، رسانه ، ابژه ، سوژه