بررسی عملکرد فضاهای سبز در بهسازی زمین های متروکه ی صنعتی بر اساس شاخص های پایداری

شهر را می توان به مثابه ارگانیسمی زنده در نظر گرفت که در حال رشد و تکامل است و در این فرایند سلول ها و بافت ها به تدریج فرسوده شده، از بین می روند و دوباره جایگزین می شوند. توسعه شتاب آلود شهرهای بزرگ و رشد بی رویه حومه نشینی در دهه های اخیر، سبب شده صنایع سنگینی که به دلیل کیفیات محیطی نامطلوب خود، روزگاری خارج از بافت شهری قرار داشتند، امروزه با بافت های جدید محاصره شوند. معادن و اراضی پساصنعتی متروکه می توانند موقعیت های جدید در فضاهای شهری را فراهم می کنند. بخش های زیادی از شرایط محیطی مرتبط با این سایت ها می تواند منجر به ایجاد زیستگاه های حاوی گونه ها و جوامع بیولوژیکی غیر معمول شود. حفاظت از طبیعت، ارزش های تاریخی و اجتماعی آنها مشهود است. ارزش مناظر فراصنعتی برای جوامع محلی هم در شکل کنونی و هم در پیوند آنها با گذشته نهفته است. بخش مهمی از توسعه مجدد یا احیای سایت های فراصنعتی باید شامل حفظ ویژگی های باستان شناسی، زمین شناسی و اکولوژیکی قابل توجه همراه با ایجاد زیستگاه شامل پوشش گیاهی طبیعی باشد. از طرفی به منظور دستیابی اهداف توسعه پایدار، افزایش مساحت فضای سبز معمولا به عنوان یک ابزار برنامه ریزی و استراتژی سازگاری برای مبارزه با اثرات زیست محیطی ناشی از تغییرات آب و هوای جهانی و شهرنشینی استفاده می شود. بنابراین، درک تغییر فضاهای سبز و تاثیرات ناشی از این تغییر مهم است. روش مورد استفاده در این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی به بررسی موضوع فضاهای سبز و تاثیر آن ها بر کاهش آلودگی اراضی پساصنعتی با رویکرد مدیریت توسعه پایدار می پردازد.

کلیدواژه ها:

زمین های پساصنعتی ، فضاهای سبز ، آلودگی ، توسعه پایدار