پیش بینی نگرش به ازدواج در دختران با آسیب بینایی با توجه به سبک های دلبستگی، الگوهای ارتباطی خانواده و حمایت اجتماعی ادراک شده

هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر پیش بینی نگرش به ازدواج در دختران با آسیب بینایی با توجه به سبک های دلبستگی، الگوهای ارتباطی خانواده و حمایت اجتماعی ادراک شده بود. روش: روش پژوهش حاضر پیمایشی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دختران دچار آسیب بینایی شهر اهواز در سال ۹۹-۱۳۹۸ بود که بر اساس روش نمونه گیری هدفمند تعداد ۱۵۰ نفر از این افراد انتخاب شدند و به پرسشنامه های ازدواج بارتین و روزن (MAS)، سبک های دلبستگی هازن و شیور (AAS)، الگوهای ارتباطی خانواده کوئرنر و فیتزپاتریک (FCP) و حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت و همکاران (MSPSS) پاسخ دادند. جهت تجریه و تحلیل داده ها نیز از تحلیل همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و از طریق SPSS-۲۳ استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل همبستگی نشان داد که بین نگرش به ازدواج با دلبستگی اجتنابی (۹۲/۰-) و دلبستگی دوسوگرا (۸۳/۰-) رابطه غیر مستقیم و با دلبستگی ایمن (۹۴/۰)، گفت و شنود (۹۳/۰)، همنوایی (۸۹/۰)، حمایت خانواده (۸۸/۰)، حمایت افراد مهم (۷۹/۰) و حمایت دوستان (۸۳/۰) رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد. نتایج رگرسیون نیز نشان داد که تنها مولفه های دلبستگی ایمن، گفت و شنود، حمایت خانواده قادر به پیش بینی و تبیین نگرش به ازدواج بودند (۰۵/۰P<). نتیجه گیری: در نتیجه می توان گفت که نگرش به ازدواج در دختران با آسیب بینایی با توجه به سبک های دلبستگی، الگوهای ارتباطی خانواده و حمایت اجتماعی ادراک شده قابل پیش بینی می باشد و با آن رابطه دارند و از طریق این متغیرها می توان نگرش به ازدواج افراد را بهتر کرد.

کلیدواژه ها:

الگوهای ارتباطی خانواده ، حمایت اجتماعی ادراک شده ، سبک های دلبستگی ، نگرش به ازدواج