ارزیابی دقت نه مدل تجربی تخمین تبخیر تعرق در سه ایستگاه سینوپتیک مرتفع

یکی از راهکارهای مقابله با بحران آب، مدیریت بهینه منابع موجود است که لازمه آن تعیین دقیق مولفه های بیلان آب از جمله تبخیرتعرق در هر اقلیم است. با توجه به عدم دسترسی به همه پارامترهای هواشناسی لازم در مدل های استاندارد و توصیه شده جهانی به ویژه در ایستگاه های با ارتفاع بالای ۲۰۰۰ متر، در تحقیق حاضر به بررسی و ارزیابی دقت نه مدل تجربی با حداقل پارامترهای هواشناسی در مقایسه با نتایج خروجی مدل Penman-Monteith-FAO در سه ایستگاه سینوپتیک بروجن- آبعلی و بلده پرداخته شد و نتایج بدست آمده با استفاده از شاخص های آماری ریشه میانگین مربعات خطا نسبی (RRMSE)، میانگین خطا مطلق (MAE) و ضریب تبیین (R۲) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که از میان مدل های تشعشعی انتخاب شده مدل Irmak ، از میان مدل های انتقال جرم مدل Dalton، از میان مدل های ترکیبی، مدل Valiantsaz ۲ و از میان مدل های دمایی انتخاب شده مدل Hargreaves–Samani نزدیکی بیشتری با مقادیر تبخیرتعرق برآورد شده با مدل Penman-Monteith-FAO داشتند. در مجموع بیشترین مقدار خطای برآورد تبخیرتعرق در مناطق مرتفع در مدل های انتقال جرم (۴۶/۱۷۹ MAE= و ۹۴/۱۶ RRMSE=) مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

ایستگاه مرتفع ، تبخیرتعرق ، مدل تجربی ، مدل Penman-Monteith-FAO