تاثیر آموزش گروهی زوجین براساس رویکرد ارتباط درمانی برافزایش سازگاری زناشویی زنان شهر قم

مقدمه: ازدواج، یک نهاد اجتماعی است که پایه و اساس ارتباط انسانی را تشکیل می دهد. آن چه که در ازدواج مهم است سازگاری زناشویی و رضایت از ازدواج می باشد. سازگاری زناشویی وضعیتی است که در آن زن و شوهر در بیشتر مواقع، احساس ناشی از خوشبختی و رضایت از همدیگر دارند. سازگاری در ازدواج از طریق علاقه متقابل، مراقبت از یکدیگر، پذیرش، درک یکدیگر و ارضای نیازها ایجاد می شود. هدف این پژوهش تعیین میزان اثربخشی آموزش گروهی با استفاده از رویکرد ارتباط درمانی بر سازگاری زناشویی زنان شهر قم بوده است. روش ها: این پژوهش نیمه تجربی است و از روش پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه زنان خود مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده شهر قم در سال ۹۰-۹۱ بودند. روش نمونه گیری در این تحقیق از نوع نمونه گیری داوطلبانه است و۶۰ نفر از زنان به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. در این پژوهش به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه ویژگی های دموگرافیک و مقیاس سازگاری زناشویی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS با استفاده از روش های آمار توصیفی و تحلیلی (کوواریانس) استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش در تحلیل کوواریانس نشان داد رویکرد ارتیاط درمانی بر ابعاد رضایت زناشویی(۰۵/۰ P<، ۰۱/۳=F) همبستگی دونفره (۰۵/۰P<، ۲۶/۱۳=F)، توافق دو نفری (۰۵/۰ P<، ۶۲/۲=F) و ابراز محبت (۰۵/۰ P<، ۸۸/۵=F) تاثیر معنی دار داشته است ولی در سازگاری زناشویی (۰۵/۰ P>، ۰۴/۲=F) تاثیرنداشته است. نتیجه گیری: با توجه به نقش و اهمیت ارتباطات در رابطه همسران، این رویکرد می تواند با برطرف کردن موانع باعث بهبود و ارتقاء سازگاری زناشویی شود. واژه های کلیدی: آموزش گروهی، ارتباط درمانی، سازگاری زناشویی، زنان