پیش بینی کنندههای شکست درمان بعد از الکتروکوتری لاپاروسکوپیک تخمدان در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن سیترات

مقدمه: الکتروکوتری لاپاروسکوپیک تخمدانها روشی شناخته شده در درمان بیماران با سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن سیترات است. با در نظر گرفتن خطرات بالقوه آن، انجام آن در زنانی که در معرض خطر بالای عدم تخمک گذاری پس از آن قرار دارند ممکن است قابل قبول نباشد. هدف از این مطالعه بررسی پیش بینی کننده های شکست درمان پس از الکتروکوتری لاپاراسکوپیک تخمدان در بیماران سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن می باشد. روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی در سالهای ۱۳۸۵ -۱۳۸۳ در بیمارستان الزهرا (س) رشت انجام شده است. ۹۳ بیمار مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن که با دوز حداکثر ۱۵۰ میلی گرم در روز به مدت ۵ روز تخمک گذاری نکردند، تحت الکتروکوتری لاپاراسکوپیک تخمدان قرار گرفتند. از۹۳ بیمار، ۶ نفر به علت داشتن مشکلات لولهای در لاپاراسکوپی انجام شده و ۹ نفر به علت عدم ادامه پروتکل درمانی از مطالعه خارج شدند و جمعا ۷۸ بیمار مورد مطالعه قرار گرفتند. متغیرهای مطالعه شده قبل از لاپاروسکوپی شامل: سن، سن شروع قاعدگی، نوع نازایی، مدت نازایی، شاخص جرم بدن، حجم تخمدان نسبت LH به FSH، تستوسترون و DHEAS بودند. در اولین سیکل قاعدگی پس از الکتروکوتری، تخمدان بیماران تحت درمان با کلومیفن سیترات با حداکثر دوز ۱۵۰ میلی گرم به مدت ۵ روز قرار گرفت و از نظر تخمک گذاری و حاملگی ادامه دار بررسی شد. جهت بررسی پیش گوئی کننده های شکست در تخمک گذاری و حاملگی، داده ها در پرسشنامه جمع آوری گردید و سپس با استفاده از نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و مدل رگرسیون لجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، و ۰/۰۵ ≥ p به عنوان سطح معنی دار تعیین شد. نتایج: از مجموع ۷۸ زن درمان شده با الکتروکوتری لاپاراسکوپیک تخمدانها، ۳۹ نفر (۵۰%) با درمان با کلومیفن سیترات با دوز حداکثر ۱۵۰ میلی گرم به مدت ۵ روز، تخمک گذاری نکردند و تعداد ۲۴ نفر (۶۱/۵ %) حامله شدند. میانگین سنی بیماران ۲۵/۹±۴/۴ و میانگین مدت نازایی آنها ۵/۲±۲/۹ بود. از بین متغیرهای مورد مطالعه، فقط افزایش DHEAS به عنوان پیش بینی کننده شکست تخمک گذاری پس ازالکتروکوتری لاپاروسکوپیک مشخص گردید و در مورد حاملگی هیچ عاملی به عنوان پیش بینی کننده عدم حاملگی در این بیماران، تعیین نشد. نتیجه گیری: DHEAS از آندروژنهائی است که منحصرا از آدرنال ترشح می شود، با توجه به آسیب شناسی اثر کوتر در تخمدان، به نظر می رسد در مواردی که افزایش DHEAS وجود دارد، الکتروکوتری تخمدانها تغییری در پاسخ تخمدان به کلومیفن ایجاد نخواهد کرد. بنابراین، استفاده از روشهای دیگر درمان مثل استفاده ازآنتی آندروژنها در بیماران با DHEAS بالا توصیه می شود

کلیدواژه ها:

الکتروکوتریزاسیون ، سندرم تخمدان پلی کیستیک ، کلومیفن سیترات