مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل

مقدمه: واژینیت تریکومونائی سومین علت شایع التهاب مهبل است. تشخیص واژینیت تریکومونایی از آنجایی که علائمی شبیه به دیگر بیماری های منتقله جنسی دارد و روش معاینه دقیقی برای تشخیص آن وجود ندارد، آسان نیست. منابع معتبر به این موضوع اشاره دارند که جهت تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل صرفا علائم و نشانه های بالینی کافی نیست و تشخیص قطعی آن باید بر اساس تست های آزمایشگاهی صورت گیرد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل انجام شد. روشکار: این مطالعه مشاهده ای در سال ۱۳۸۷ بر روی ۵۵۰ زن با علائم عفونت مهبلی انجام شد. در صورتی که بیماری با علائم و نشانه های عفونت مهبلی مراجعه و واجد شرایط ورود به مطالعه بود، مورد معاینه قرار می گرفت و نمونه ای از ترشحات واژن آن جهت آزمایش اسمیر مرطوب گرفته می شد. داده ها با استفاده از فرم های مشاهده و مصاحبه گردآوری و به وسیله نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۱۴/۵) و با کمک آزمون های توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: از ۵۵۰ زن مبتلا به عفونت مهبلی، ۵۴ مورد از نظر عفونت تریکومونایی مهبل مثبت بودند. فراوانی عفونت در جمعیت مورد مطالعه بر اساس مشاهده بالینی ۱۴/۵۴ درصد بود؛ در حالی که بر مبنای تشخیص میکروسکوپی ۹/۸۱ درصد بیماران تریکوموناس مثبت بودند. ۱۰/۱۸ درصد از بیمارانی که به وسیله مشاهده بالینی تریکومونا مثبت بودند، مشاهده میکروسکوپی آنها منفی بود. نتایج مطالعه نشان داد ۵/۴۵ درصد از موارد تشخیص بالینی غیر تریکومونائی در بررسی میکروسکوپی تریکومونا مثبت تشخیص داده شدند. نتیجهگیری: عدم کاربرد روش های آزمایشگاهی در تشخیص بیماران مبتلا به عفونت مهبل ی، منجر به تشخ یص نادرست می شود و پیشنهاد می شود در تعیین عفونت تریکومونایی مهبل به نتایج آزمایشگاهی اکتفا نمود تا دقت تشخیصی افزایش یابد

کلیدواژه ها:

تشخیص آزمایشگاهی ، تشخیص بالینی ، عفونت تریکومونایی مهبل