مقایسه توانایی استریوگنوز دهانی کودکان کم شنوا و کودکان شنوا

هدف: از این پژوهش بررسی توانایی استریوگنوز دهانی به مثابه شاخصی برای عملکرد حسهای داخل دهانی در کودکان کم شنوای ۹-۶ ساله در مقایسه با کودکان سالم همسن است. روش: در این پژوهش مقطعی- مقایسه ای۱۰ کودک کم شنوای شدید تا عمیق ۹-۶ ساله  با ۲۰ کودک سالم همسن از طریق آزمون تشخیص شکل از لحاظ توانایی استریوگنوز دهانی مورد مقایسه قرار گرفتند، برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری ۵/۱۱ spssو آزمون t در سطح معناداری۰۵/۰ استفاده شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار استریوگنوز دهانی در کودکان کم شنوا۲۰±۸۰/۰و در کودکان سالم۹۷/۰±۹۵/۰ بود که این تفاوت معنادار بود(۰۰۱/۰=P) و میانگین وانحراف معیار مدت زمان صرف شده برای تشخیص اشکال برحسب ثانیه در کودکان کم شنوا۵۴/۰±۰۲۷/۲و در کودکان سالم ۳۳/۰±۴۲/۱ بود که در این مورد هم تفاوت معنادار بود (۰۰۱/۰=P). نتیجه گیری: همان طور که یافته های این پژوهش نشان داد، در کودکان کم شنوا به علت استفاده کمتر از گفتار وهمچنین رشد ناقص صداهای گفتاری، گیرنده های حسی داخل دهان در آنها نیز به اندازه کافی تحریک نمی شوند و در نتیجه عملکرد این حسها نیز دچار اختلال می شود،  که این خود به مثابه عامل تاثیرگذار منفی بر تولید گفتار آنها خواهد بود؛ بنابراین باید ارزیابی و تقویت حسهای داخل دهانی لمس- فشار و حرکتی در برنامه های گفتار درمانی این کودکان مد نظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Oral stereognosis ، Hearing loss ، Oral Sensory ، استریوگنوز دهانی ، کم شنوایی ، کودکان ، اختلال تولید صدا