شناسایی عوامل موثر بر تشخیص بیش از اندازه دیستوشی زایمانی

زمینه و هدف: فقدان پیشرفت لیبر دومین علت شایع سزارین است. در مورد این نکته توافق عمومی وجود دارد که در دنیا دیستوشی منجر به سزارین، بیش از حد تشخیص داده می شود. تغییر پذیری در معیارهای تشخیص از عوامل اصلی تعیین کننده در افزایش تعداد زایمان های سزارین ناشی از دیستوشی است. این بررسی به منظور شناسایی و تعیین دیستوشی منجر به سزارین و عوامل موثر بر تشخیص نادرست آن انجام شد.روش بررسی: این بررسی توصیفی تحلیلی روی ۱۲۱۲ زن سزارین شده سال ۱۳۸۲ در بیمارستان شهید یحیی نژاد شهرستان بابل انجام گرفت. ۲۴۸ زن سزارین شده با تشخیص دیستوشی با با معیارهای پیشنهادی زنان و مامایی آمریکا مقایسه شد. ۱۱۸ زن با تشخیص درست دیستوشی با ۱۳۰ زن با تشخیص نادرست مقایسه شدند تا عوامل موثر بر تشخیص نادرست دیستوشی شنایی شود. آزمون های آماری کای اسکوئر و تی و مدل چند متغیره لجستیک برای آنالیز اطلاعات استفاده شد. یافته ها: زمان تشخیص دیستوشی در فاز نهفته، فعال، مرحله دوم زایمان به ترتیب عبارت بود از: ۶۴.۹ درصد، ۲۹.۸ درصد و ۵.۳ درصد بود. قوی ترین عامل موثر بر تشخیص نادرست دیستوشی، فقدان تجویز اکسی توسین بود. سایر عوامل خطر عدم پیشرفت زایمان در آنالیز لجستیک چند متغیری عبارت بود از انجام سزارین در صبح (CI ۲.۱-۳.۵ ۹۵ درصد ) ۲.۸ =OR، سزارین در عصر ۳-۱.۳ ۹۵ CI درصد ۲.۶=OR نولی پاریتی ۳.۲-۱.۷ CI ۹۵ درصد OR =۲.۱، تخمین نادرست بالینی ماکروزمی ۳.۸-۱.۲ CI ۹۵ درصدOR=۲.۱ و دفع مکونیوم ۲.۹-۱.۵ CI ۹۵ درصد ۲.۳=OR.نتیجه گیری: صحت تشخیص حدود ۵۰ درصد موارد عدم پیشرفت زایمان با معیارهای استاندارد، دلالت دارد که تشخیص بیش از اندازه دیستوشی وجود دارد. پیشنهاد می شود متخصصین مامایی در مواقع توقف پیشرفت دیلاتاسیون، از درمان انتظاری استفاده کنند تا از سزارین با تشخیص نادرست دیستوشی جلوگیری شود. اداره فعال لیبر با آمینوتومی و اکسی توسین به موقع از استراتژی های دیگر کاهش سزارین با تشخیص دیستوشی است.

کلیدواژه ها:

Dystocia ، Cesarean ، Overdiagnosis ، دیستوشی ، سزارین ، تشخیص بیش از اندازه