مقایسه سطح پادتن محافظتی واکسن هپاتیت B دو سال پس از واکسیناسیون در روش های تسریع شده و متداول

زمینه و هدف : ضرورت واکسیناسیون علیه هپاتیت B برای گروه در معرض خطر مانند کارکنان بهداشتی درمانی کاملا مشخص است. از آنجایی که روش متداول واکسیناسیون هپاتیت B (ماه صفر ، یک ماه و شش ماه) یک پروسه طولانی محسوب می شود؛ واکسیناسیون در فواصل زمانی کوتاه تر (روزهای صفر، ۱۰و۲۱) یکی از راه های دستیابی سریع تر به ایمنی علیه این بیماری است. این مطالعه به منظور مقایسه سطح پادتن محافظتی واکسن هپاتیت B در روش های تسریع شده و متداول دو سال پس از واکسیناسیون انجام شد. روش بررسی : این مطالعه توصیفی تحلیلی روی ۱۶۰ نفر از کارکنان بهداشتی داوطلب شاغل در بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه که سابقه واکسیناسیون علیه هپاتیت B نداشتند؛ در سال ۱۳۸۸ انجام شد. افراد مورد مطالعه به دو گروه ۸۰ نفری تقسیم شدند. واکسیناسیون علیه هپاتیت B در گروه اول با روش تسریع شده (روزهای صفر، ۱۰و۲۱) و در گروه دوم با روش متداول (ماه صفر، یک ماه و شش ماه) انجام گردید. بلافاصله بعد از اتمام واکسیناسیون و دوسال بعد از انجام واکسیناسیون، سطح پادتن محافظتی واکسن هپاتیت B اندازه گیری و مقایسه شد. عیار پادتن بالاتر از IU/ml ۱۰ به عنوان سطح ایمنی مطلوب در نظر گرفته شد. یافته ها : ۳۰ تا ۴۵ روز پس از دوز سوم واکسن، ۹۵.۶% از افراد واکسینه شده به روش تسریع شده و ۹۳% از افراد با روش متداول از سطح ایمنی مطلوب برخوردار بودند. دوسال پس از دریافت دوز سوم واکسن در گروه های متداول و تسریع شده به ترتیب سطح ایمنی مطلوب ۹۷.۷% و ۹۴.۵% تعیین شد. از نظر میزان ایمنی زایی، اختلاف آماری معنی داری بین دو روش یافت نشد. نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که تفاوت معنی داری از نظر ایجاد ایمنی علیه هپاتیت B در دو روش واکسیناسیون متداول و تسریع شده وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

Hepatitis B ، Vaccination ، Accelerated Vaccination ، Conventional vaccination ، هپاتیت B ، واکسیناسیون تسریع شده ، واکسیناسیون متداول