مقایسه نتایج ترمیم عصب اولنار به دو روش اپی نوریوم و پری نورویوم

زمینه و هدف : ترمیم اعصاب محیطی یکی از چالش برانگیزترین مباحث در جراحی ترمیمی بوده و علی رغم پیشرفت های حاصله، ترمیم عصب در کمتر از ۵۰ درصد باعث بهبود عملکرد می گردد. این مطالعه به منظور مقایسه نتایج آزمایشگاهی و بالینی ترمیم عصب اولنار به دو روش اپی نوریوم و پری نوریوم انجام گردید. روش بررسی : در این کارآزمایی بالینی ۲۸ بیمار مبتلا به قطع عصب اولنار داوطلب عمل جراحی پیوند عصب به صورت تصادفی در دو گروه درمانی روش اپی نوریوم و پری نوریوم تقسیم شدند. چهار ماه بعد از درمان وضعیت بهبودی بیماران با انجام معاینات حسی- حرکتی، الکترومیوگرافی و سرعت هدایت عصبی روی دو عضله FDI و ADM مقایسه گردید. یافته ها : میانگین مقادیر دامنه فعالیت عصب و زمان تاخیر و سرعت هدایت فعالیت عصب در سمت سالم نسبت به سمت مبتلا هم در روش اپی نوریوم و هم در روش پری نوریوم دارای اختلاف آماری معنی داری بود (P<۰.۰۵). نسبت زمان تاخیر و سرعت هدایت در روش اپی نوریوم نسبت به روش پری نوریوم مشابه بود و اختلاف آماری معنی داری نداشتند. میزان motor unit potential در عضله ADM ۱۰ بیمار (۷۱%) روش اپی نوریوم و ۹ بیمار (۶۴%) روش پری نوریوم تعیین شد. فعالیت عضله FDI در ۹ بیمار (۶۴%) روش اپی نوریوم و ۸ بیمار (۵۷%) روش پری نوریوم مشاهده شد. ۵ بیمار (۳۵.۷%) در روش اپی نوریوم و ۴ بیمار (۲۸.۵%) در روش پری نوریوم دارای لمس سطحی بودند. حس درد در ۱۱ بیمار (۷۸.۵%) روش اپی نوریوم و ۸ بیمار (۵۷%) روش پری نوریوم وجود داشت. نتیجه گیری : ترمیم عصب اولنار به دو روش اپی نوریوم و پری نوریوم از لحاظ نتایج الکترومیوگرافی و سرعت هدایت فعالیت عصب و عملکرد حسی و حرکتی هیچ تفاوتی نسبت به هم ندارند.

کلیدواژه ها:

Nerve repair ، Epineural ، Peripheral ، EMG ، Nerve conduction velocity ، Light touch ، Pain ، ترمیم عصب ، اپی نوریوم ، پری نوریوم ، الکترومیوگرافی ، سرعت هدایت فعالیت عصب ، لمس سطحی ، درد