اثر دفریپرون - دفروکسامین بر عملکرد قلب بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور

زمینه و هدف : دفروکسامین یک شلاتور استاندارد طلایی در مقایسه با شلاتورهای جدیدتر است. درمان ترکیبی دفریپرون و دفروکسامین بار آهن قلبی را در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور کاهش می دهد. این مطالعه به منظور تعیین اثر دفریپرون - دفروکسامین بر عملکرد قلب بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور انجام گردید. روش بررسی : در این مطالعه کوهورت تاریخی آینده نگر ۸ بیمار مبتلا به بتاتالاسمی ماژور تحت درمان با دفروکسامین زیرجلدی به صورت تصادفی انتخاب و LVEF (حجم خروجی از قلب در هر ضربان) و فریتین سرم آنها تعیین گردید. سپس درمان دفریپرون به میزان ۵۰-۱۰ میلی گرم بر کیلوگرم روزانه به همراه دفروکسامین به میزان ۵۰-۳۰ میلی گرم بر کیلوگرم به مدت ۳ شب در هفته، به مدت سه سال انجام گردید. در پایان هر سال LVEF و فریتین سرم تعیین و ثبت شد. یافته ها : میانگین فریتین انتهای سال اول از ۳۲۴۳.۱۲ میلی گرم بر کیلوگرم به ۲۶۷۲.۷۵ میلی گرم بر کیلوگرم در انتهای سال سوم تغییر یافت. میانگین LVEF از ۷۱.۱۲% به ۶۴.۶۲% تغییر یافت. ضریب همبستگی میانگین فریتین سرم با میانگین LVEF فقط در ایستگاه زمانی ۳ از نظر آماری معنی دار بود (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : درمان ترکیبی طی فاصله زمانی سه ساله، علی رغم کاهش در فریتین، LVEF نیز کاهش یافت.

کلیدواژه ها:

Thalassemia major ، Deferiprone ، Deferoxamine ، Ferritin ، LVEF ، تالاسمی ماژور ، دفریپرون ، دفروکسامین ، فریتین ، LVEF