اثر فعالیت مجدد اعصاب پاراسمپاتیک پس از فعالیت ورزشی بالاتنه در مردان جوان و میانسال

زمینه و هدف: افزایش سن سبب کاهش شاخص های عملکرد اتونوم قلبی از قبیل پاسخ ضربان قلب به فعالیت ورزشی و ریکاوری ضربان قلب متعاقب فعالیت بدنی می گردد. این مطالعه به منظور تعیین اثر فعالیت مجدد اعصاب پاراسمپاتیک پس از فعالیت ورزشی بالاتنه در مردان جوان و میانسال انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی ۲۴ مرد فعال به صورت غیرتصادفی در دو گروه ۱۲ نفری با توجه به محدوده سنی ۳۰ تا ۳۵ سال (جوان) و ۵۵ تا ۶۰ سال (میانسال) قرار گرفتند. شرکت کنندگان به انجام فعالیت ورزشی بالاتنه با کارسنج دستی مونارک پرداختند. در طول آزمون، ضربان قلب به طور پیوسته توسط الکتروکاردیوگرام ثبت شد. همچنین، ضربان قلب شرکت کنندگان بعد از اتمام آزمون به مدت ۱۰ دقیقه ثبت شد. به منظور اندازه گیری متغیرهای حیطه زمان شامل PNN۵۰ و RMSSD تغییرپذیری ضربان قلب، یک دقیقه فواصل متوالی موج های RR جمع آوری شده در ۵ دقیقه و ۱۰ دقیقه بعداز اتمام آزمون، برای تجزیه و تحلیل به نرم افزار اندازه گیری تغییرپذیری ضربان قلب انتقال داده شد. همچنین ریکاوری ضربان قلب در یک دقیقه و ۲ دقیقه پس از آزمون از طریق اختلاف بین حداکثر ضربان قلب در حین آزمون با ضربان قلب در یک و ۲ دقیقه بعد از اتمام آزمون اندازه گیری شد. یافته ها: تفاوت آماری معنی داری بین PNN۵۰ در دقیقه ۵ و ۱۰ پس از تست در مردان جوان سال یافت شد (P<۰.۰۵). همچنین مردان جوان دارای مقادیر بالاتری از RMSSD در دقیقه ۵ و ۱۰ در مقایسه با مردان میانسال بودند. ریکاوری ضربان قلب در دقیقه ۲ پس از تست نسبت به دقیقه یک پس از تست به طور معنی داری در هر دو گروه بالاتر بود (P<۰.۰۵).. ریکاوری ضربان قلب در افراد جوان نسبت به افراد میانسال در ۵ و ۱۰ دقیقه اثر فعالیت ورزشی بالاتنه به دلیل عقب نشینی سریع تر اعصاب سمپاتیک بالاتر بود. نتیجه گیری: تغییرات در سیستم عصبی اتونومیک به نوع و مدت فعالیت و سن آزمودنی ها بستگی دارد.

کلیدواژه ها:

Heart rate variability ، Heart rate recovery ، Age ، Autonomic nervous system ، Exercise training ، تغییر پذیری ضربان قلب ، ریکاوری ضربان قلب ، سن ، سیستم عصبی اتونومیک ، فعالیت ورزشی