مقایسه اثر دو شیوه تمرینات تناوبی با شدت بالا و فوتسال بر برخی عوامل آمادگی جسمانی، کیفیت زندگی و علایم منفی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی پارانوئید: یک مطالعه کارآزمایی بالینی

زمینه و هدف: اسکیزوفرنی یک بیماری مزمن است که با اختلال در زندگی شخصی و عملکرد اجتماعی قابل توجهی همراه است. از آنجا که تمرینات ورزشی نقش مهمی بر مشکلات مذکور دارد؛ این مطالعه به منظور مقایسه اثر دو شیوه تمرینات تناوبی با شدت بالا و فوتسال بر برخی عوامل آمادگی جسمانی، کیفیت زندگی و علایم منفی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی از نوع پارانوئید انجام شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی ۴۲ بیمار مرد مبتلا به بیماری مزمن اسکیزوفرنی از نوع پارانوئید بستری در مرکز آسایش رشت طی سال ۱۳۹۶ انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در سه گروه تمرین تناوبی با شدت بالا (۱۵=n)، فوتسال (۱۲=n) و کنترل (۱۵=n) تقسیم شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی، پرسشنامه علایم منفی و برخی از آزمون های آمادگی جسمانی قبل و بعد از ۸ هفته تمرین تعیین شدند. تمرینات تناوبی با شدت بالا (high-intensity interval training: HIIT) سه جلسه در هفته با شدت ۷۰ تا ۸۵ درصد حداکثر ضربان قلب و تمرینات فوتسال سه جلسه در هفته به مدت ۴۰ دقیقه اجرا شدند. یافته ها: توان بی هوازی گروه های فوتسال و HIIT در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری بالاتر بود (P<۰.۰۵)؛ اما اختلاف آماری معنی داری در توان بی هوازی دو گروه فوتسال و HIIT مشاهده نشد. توان عضلانی پا گروه های HIIT و فوتسال در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری بیشتر بود (P<۰.۰۵). توان عضلانی پا در گروه HIIT در مقایسه با گروه فوتسال بالاتر بود (P<۰.۰۵). علایم منفی گروه های HIIT و فوتسال در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری پایین تر بودند (P<۰.۰۵). کیفیت زندگی گروه های فوتسال و HIIT در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات تناوبی با شدت بالا اثرات چشمگیرتری نسبت به تمرینات فوتسال دارند؛ ولی هر دو نوع تمرین باعث بهبود برخی عوامل آمادگی جسمانی و کاهش علایم منفی در بیماران اسکیزوفرنی می شوند.

کلیدواژه ها:

Schizophrenia ، Body composition ، Quality of life ، Aerobic ، اسکیزوفرنی ، ترکیب بدن ، کیفیت زندگی ، هوازی