مقایسه اتصال پادتن علیه HER2 - به نانوذرات آلبومینی حاوی 5-فلورویوراسیل با استفاده از دو پیوند دهنده مختلف

در میان سامانه های دارورسانی، نانوذرات پروتئینی به دلیل خصوصیات منحصر به فردشان از جمله زیست تخریب پذیری و زیست سازگاری، توجه بیشتری را به خود جلب کرده اند.در این پژوهش نانوذرات آلبومینی حاوی داروی 5-فلوئورویوراسیل تهیه و سپس جهت رسانش هدفمند دارو،پادتن تک دودمانی علیه HER2 با استفاده از دو پیوند دهنده ی عرضی پلی اتیلن گلیکول )پگ( و SPDP به سطح نانوذرات متصل شد. نانوذرات تولید شده با بکارگیری پلی اتیلن گلیکول و SPDP به ترتیب دارای اندازه های 151 و 211 نانومترپتانسیل زتای 22/4-و28-میلی ولت وPDI کوچکتر از0/06 بودند. همچنین نتایج اولیه بررسی های الایزا 1 و فلوسیتومتری 2 بیانگر اتصال مؤثرتر پادتن با استفاده از پگ در مقایسه با SPDP می باشد نتایج رهایش تجمعی داروی 5-فلورویوراسیل در محیط برون تنی از نانوذرات پگیله و پوشیده شده با پادتن بیانگر سرعت بالای رهایش در ابتدا بواسطه دارو ی جذب شده بر روی سطح نانوذره می باشد. اما بدلیل پوشش سطحی نانوذرات پگیله شده هدفمند و اضافه شدن پادتن، سرعت رهایش دارو در این نانوذرات کاهش می یابد بطوریکه رهایش کامل دارو در طول 42 ساعت از نانوذرات پگیله نشده صورت گرفته است، در حالیکه در این مدت 21 % دارو از نانوذرات پگیله شده رها شده اند

کلیدواژه ها:

رسانش هدفمند ، نانوذرات آلبومین ، 5-فلورویوراسیل ، پلی اتیلن گلیکول ، SPDP