بررسی تطبیقی تابآوری اجتماعی شهری برای مقابله با زلزله با روش فاصله از حد بهینه (مطالعه موردی: محله اکبرآباد یزد)

مقاوم سازی جوامع در برابر بلایای طبیعی در مفهومی به نام تابآوری شهری جای می گیرد که در ابعاد مختلف اقتصادی،اجتماعی، کالبدی و نهادی مطرح می شود. هدف از پژوهش حاضر، سنجش تاب آوری اجتماعی در عرصه روستاشهریاکبرآباد یزد در سالهای ۱۳۸۵ و ۱۳۹۵ است. در این راستا، از روش فاصله از حد بهینه استفاده شده است. بدین منظور،شاخص های سنجش تاب آوری اجتماعی از مطالعات اسنادی احصاء شدند و سپس با استفاده از بلوکهای آماری شهر یزددر سالهای ۱۳۸۵ و ۱۳۹۵ ، به سنجش تاب آوری اجتماعی عرصه روستاشهری اکبر آباد در سالهای مذکور پرداخته شد.یافته های پژوهش بیانگر آن است که طی ۱۰ سال، تابآوری اجتماعی این عرصه از ۱.۱۳۴ به ۱.۰۴۶ کاهش یافته استو طی ۱۰ سال، تاب آوری اجتماعی در شاخص های سطح سواد، درصد افراد بالای ۱۰ سال، درصد افراد زیر ۱۰ سال،جمعیت زنان و درصد افراد بدون معلولیت، افزایش نیافته است و لازم است ضمن توجه و افزایش مراقبت از گروه هایمختلف سنی در معرض خطر، با افزایش سطح آگاهی و سواد ساکنان نسبت به افزایش تابآوری اجتماعی آنان اقدام کرد.

کلیدواژه ها:

تابآوری اجتماعی ، روش فاصله از حد بهینه ، زلزله ، اکبرآباد ، یزد