بررسی ارتباط میان بهره هوشی با خودنظارتی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بیرجند

اهداف: با عنایت به اهمیت بهره هوشی و خودنظارتی در رفتار های انسان ها و تاثیراتی که بر زندگی افراد دارند. بر این اساس این مطالعه به بررسی ارتباط میان بهره هوشی با خودنظارتی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بیرجند پرداخت. روش ها: مطالعه حاضر مقطعی از نوع توصیفی تحلیلی بود. جامعه آماری تمام دانشجویان مشغول به تحصیل(۲۳۰۰ نفر) در دانشگاه علوم پزشکی بیرجند بودند. نمونه بر اساس فرمول کوکران ۱۷۱ نفر برآورد و به روش نمونه گیری تصادفی- طبقه ای انتخاب شدند. جهت ارزیابی بهره هوشی از آزمون استاندارد آر بی کتل مقیاس سوم و جهت ارزیابی خودنظارتی از آزمون استاندارد ۲۵ سوالیSnyder استفاده گردید. روایی پرسشنامه خودنظارتی به تائید افراد صاحبنظر رسید. پایایی پرسشنامه خود نظارتی بر اساس روش آلفای کرونباخ ۸۵% بدست آمد. تحلیل داده ها از آزمون  همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس و آزمون T مستقل در سطح معناداری ۰۵/۰≥P استفاده شد. یافته ها: از مجموع ۱۷۱ نفر شرکت کننده در مطالعه (۵۳/۲٪ و ۹۱=n) زن بودند. میانگین سن شرکت کنندگان ۲/۷±۲۱/۳ سال بود. میانگین نمره ضریب هوشی و نمره خودنظارتی شرکت کنندگان به ترتیب برابر با ۱۰/۴۴±۱۰۶  و ۳/۲۰±۱۲/۳۵ بدست آمد. بین نمره بهره هوشی با خود نظارتی ارتباط معناداری را نشان نداد (۰/۶۴۱> P). همچنین دختران به طور معناداری از ضریب هوش بالاتری برخوردار بودند (۰/۰۴=P). نمره خود نظارتی مردان به صورت معناداری بالاتر از زنان بود (۰/۰۰۷=P). نتیجه گیری: آموزش راهبرد خودنظارتی و یادگیری آن توسط دانشجویان باعث اعتماد به نفس بیشتر در جلسات کارآموزی، کارورزی و حتی در کلاس های نظری خواهد شد. و در نتیجه پیشرفت بهتری در عملکرد تحصیلی خواهند داشت.

کلیدواژه ها:

Intelligence Quotient ، Self-regulation ، Students ، بهره هوشی ، خودنظارتی ، دانشجویان