تبیین ارتباط میان مفاهیم معماری بومی و پایداری از رهگذار پرداختن به دوگانه ی سنت و مدرنیته

توسعه بر سیاق دوران مدرن، با تکیه بر کمیت، سهولت و سرعت، سبب پیدایش رفاه گسترده در نقاط مختلف جهان نسبت به اعصار پیشین شد. لکن پی آمدهای ناگوار این شکل از توسعه، در دهه های اخیر مورد توجه قرارگرفته است. نقد توسعه ی مدرن، بر نوع نگرش آن به ساحت آینده و نیازهای پیشرو، معطوف شده است. سنت و امکانات آن به منزله ی یک نحو بودن در هستی -ماقبل پارادایمهای معطوف به توسعه- در روزگار نقد مدرنیته، محل الهام پارهای از متفکران، برای اصلاح مسیر رشد بر اساس الگوی فکری مدرن قرار گرفته است. نوشتار حاضر در تلاش است که مفاهیم معماری بومی و پایداری را در ارتباط با دوگانه ی سنت و مدرنیته، بازشناسی نماید. روش پژوهش، تفسیری از طریق مطالعهی اسنادی و تاویل واژگانی میباشد. یافته های این نوشتار حاکی از آن است که دست آوردهای معماری بومی، به مثابه مصادیق یک فرآیند ناخودآگاه، نمیتواند بی آنکه به فرآیند و مسیر دستیابی آنها توجه شود، مورد استفاده قرارگیرند. فرآیند توسعه ی پایدار به عنوان کنشی خودآگاه، با توجه به ویژگیها و شاخصهای منابع الهامی مانند سنت و معماری بومی، میتواند در مهار افسارگسیخته ی رشد مدرن و تبعات نامطلوب آن، تاثیرگذار باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، پایداری ، سنت و مدرنیته