اخلاق اسلامی در تعلیم و تربیت

قرآن کریم حسن اخلاق و عنصر حیات اخلاقی را برگرفته از فطرت درونی می داند و بدین سان قانون اخلاق در نفس انسان از آغاز نقش بسته است. مراد از تربیت اخلاقی، چگونگی به کارگیری و پرورش استعدادها و قوای درونی برای توسعه و تثبیت صفات در رفتار های پسندیده اخلاقی و نیل به فضایل عالی اخلاق و دوری از رذیلت ها و نابود کردن آنها است؛ با توجه به نقش مهم اخلاق در فرایند تعلیم و تربیت در زندگی بشر و همچنین ویژگی های مهم مربی و معلم در به فعلیت رسیدن آن، در ایجاد تغییر و تحول و همچنین به نشاط رسیدن متربی و آموختن هر آنچه که در زندگی او مورد نیاز است.نویسنده در این پژوهش بر آن است که با روش تحلیلی اسنادی و همچنین با کمک گرفتن از احادیث معصومین علیه السلام، به مراتبی از اخلاق اسلامی در تعلیم و تربیت بپردازد و بیان کند که اگر در آموزش مدارس تلفیقی از اخلاق اسلامی و تعلیم و تربیت به وجود آید؛ بی تردید به نظامی از شاخص های علمی اخلاقی در پرتو سیره ائمه و مطلوب آن بزرگواران می توان دست پیدا کرد. تعلیم و تربیت گاهی در تدریس و بیان تجلی می یابد و گاهی در رفتار معلم و مربی به مراتب، آموزش عملی در اثر گذاری نقش مهمتری دارد. بنابراین آموخته های مربی باید با رفتار ظاهری وی درهم تنیده شوند تا اثرگذاری بیشتری برای مربی بگذارند و اعتماد متربی را با یگانگی علم و عمل به دست آورد.

کلیدواژه ها:

تربیت ، اخلاق اسلامی ، تعلیم ، مربی ، مربی