ارتباط رفتارهای آموزش بالینی مربیان با یادگیری دانشجویان پرستاری در دانشگاه علوم پزشکی شیراز ۱۳۹۴

چکیده زمینه و هدف: آموزش بالینی قلب آموزش حرفه ای پرستاری است. از آنجا که یکی از مهمترین عوامل تعیین کننده در آموزش بالینی اثر بخش می تواند رفتار و عملکرد مربی بالینی باشد، این مطالعه با هدف تعیین ارتباط رفتارهای آموزش بالینی مربیان پرستاری با یادگیری دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام پذیرفت. روش بررسی: این مطالعه توصیفی همبستگی با روش نمونه گیری در دسترس به بررسی دیدگاه ۱۲۸ دانشجوی کارشناسی پرستاری دانشگاه شیراز در خصوص میزان استفاده مربیان بالینی از رفتارهای آموزشی و میزان اثربخشی این رفتارها بر یادگیری دانشجویان پرداخته است. در این مطالعه، از پرسشنامه تاثیرگذاری مدرس بالینی پرستاری (NCTEI) Knox and Morgan استفاده گردید. تجزیه و تحلیل یافته ها با نرم افزار  SPSSنسخه شماره ۱۹ و با بهره گیری از آزمون های توصیفی، استنباطی و ضریب همبستگی پیرسون صورت پذیرفت. یافته ها: بین استفاده از رفتارهای آموزشی توسط مربیان بالینی با تاثیر این رفتارها بر یادگیری دانشجویان پرستاری همبستگی مستقیم و معنی داری وجود دارد (۰۰۱/۰, P=۷۱/۰r= ). در زمینه میزان استفاده از رفتارهای آموزشی، حیطه های توانایی تدریس و ویژگی های شخصیتی و نیز در خصوص اثربخشی بر یادگیری، حیطه های توانایی تدریس و ارزشیابی به ترتیب بیشترین و کمترین اولویت را دارا بودند. نتیجه گیری کلی: رفتارهای موثر آموزشی مربیان منجر به بهبود یادگیری دانشجویان پرستاری می گردد. براساس این مطالعه، نیاز به ارتقاء شرایط مربیان در زمینه بهره گیری از رفتارهای اثر بخش بالینی در حیطه های ویژگی های شخصیتی مربی و روشهای ارزشیابی از دانشجویان وجود دارد. در این راستا بهره گیری از برنامه های مدون آموزشی به منظور ترسیم اهمیت استفاده مربیان بالینی از رفتارهای آموزشی مرتبط با حیطه های مذکور و تاثیر آنها بر یادگیری دانشجویان می تواند بسیار سودمند باشد.

کلیدواژه ها:

Nursing students ، Clinical teaching ، Nursing educators ، Learning ، دانشجویان پرستاری ، آموزش بالینی ، مربیان پرستاری ، یادگیری