حق ارث و شرایط برخورداری جنین از آن از دیدگاه فقه امامیه، حقوق مصر و افغانستان

به نخستین دوران شکل گیری حیات انسان که در رحم مادر قرار دارد، در ادبیات فقهی و حقوقی «جنین» یا «حمل» اطلاق می گردد. با توجه به این که «جنین» به لحاظ و ضعیت و موقعیت خاصی که دارد، بیش تر از هر زمان دیگر در معرض آسیب پذیری بوده و از دید پژوهشگران کم تر مورد توجه قرار گرفته است؛ لذا ضروت ایجاب می کند پژوهش مناسبی در این زمینه انجام شود، بدین جهت تحقیق حاضر نگاره ای است که با روش تطبیقی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای به بررسی حق ارث و شرایط بر خورداری جنین از آن از دیدگاه فقه امامیه، حقوق مصر و افغانستان پرداخته و به نتایج زیر دست یافته است: از دیدگاه هرسه نظام حقوقی جنین دارای شخصیت حقوقی مشروط شناخته شده و با دو شرط موجود بودن در هنگام ایجاد حق و زنده متولد شدن، از حق ارث بر خوردار می شود. موجود بودن جنین در زمان ایجاد حق، با اماره قانونی نسب، حداقل و حد اکثر مدت حمل احراز می گردد، اقل مدت حمل در فقه امامیه شش ماه و در حقوق مصر و افغانستان نه ماه است. اکثر مدت حمل در فقه امامیه بر اساس رای مشهور نه ماه و از نگاه حقوق مصر و افغانستان یک سال است. جنین ناشی از تلقیح مصنوعی در صورتی که از ترکیب اسپرم و تخمک زوجین به وجود آمده باشد مثل جنین طبیعی همه احکام قرابت و آثار حقوقی جنین طبیعی بر آن مترتب است. جنین ناشی از تلقیح مصنوعی پس از فوت مورث، از ترکه مورث ارث نمی برد.

کلیدواژه ها:

ارث جنین ، ارث جنین در حقوق مصر و افغانستان ، شرایط برخورداری جنین از ارث ، ارث جنین در فقه امامیه ، حقوق مالی جنین