مدیریت منابع ساحلی و گردش گری پایدار

به علت افزایش گردش گری در دنیا، به ویژه در مناطق آسیایی، ما نیازمند به تفریحات و امکاناتی در ایام تعطیلات در این مناطق ساحلی می باشیم. افزایش ورود گردش گران منجر به فشار بیش از حد بر بخش منابع محیطی ساحلی گشته است. مطالعات گوناگون انجام گرفته در این موضوع نشان می دهد که گردش گری بی برنامه و ناهماهنگ در مناطق آسیایی- اقیانوسیه منجر به تنزل منابع محیطی ساحلی می گردد که به نوبه خود توسعه پایدار در صنعت گردش گری را در دراز مدت تهدید می کند. گسترش و توسعه روز افزون گردش گری به طور اجتناب ناپذیری منجر به تنزل و فروگرایی مناطق ساحلی به علت فعالیت های گردش گران در این مناطق گشته است. بنابراین، مدیریت مناطق ساحلی یک مسئله کلیدی است که نیازمند هم کاری طراحان، تصمیم گیران ، استادان وتاجران می باشد تا بتوان حداکثر سود را در کم ترین زمان و حداقل ترین زیان وضرر را در دراز مدت به دست آورد. این مقاله تاثیر گردش گری را در هیکادوا، سریلانکا و گوا در هند که از مناطق گردش گری ساحلی مشهور در آسیا هستند، مورد مطالعه قرار می دهد. این دو منطقه، از قربانیان بی برنامگی در گردش گری ساحلی می باشند. هدف این مقاله، مشخص کردن مشکلات مدیریتی و پیدا کردن راه کار در جهت توسعه این مناطق که در معرض مشکلات زیست محیطی، اقتصادی، فرهنگی و گردش گری است می باشد.

کلیدواژه ها:

ظرفیت گردش گری ، گردش گری ساحلی پایدار ، مدیریت منابع ساحلی ، مدیریت مناطق خاص