مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب کمری- لگنی- رانی حین مانور پرش برشی تک پا در فوتبالیست های مبتلا و غیر مبتلا به درد مزمن کشاله ران

زمینه و هدف: درد مزمن کشاله ران یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی در ورزش های توپی است. این مطالعه به منظور مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب کمری- لگنی- رانی حین مانور پرش برشی تک پا در فوتبالیست های مبتلا و غیرمبتلا به درد مزمن کشاله ران انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مورد – شاهدی روی ۳۲ فوتبالیست مرد در دو گروه مبتلا به درد مزمن کشاله ران (۱۶ نفر) و سالم (۱۶ نفر) انجام شد. از صفحه نیرو برای تعیین زمان برخورد و جداشدن پنجه استفاده شد. نیروهای عکس العمل زمین و میانگین سه تکرار فعالیت الکتریکی عضلات منتخب ناحیه کمری – لگنی - رانی به صورت دو طرفه حین مانور پرش برشی تک پا ثبت گردید. یافته ها: فعالیت عضلات راست شکمی و نزدیک کننده طویل در سمت پای غالب و عضله مولتی فیدوس در سمت مقابل لحظه تماس اولیه و فعالیت عضلانی عضلات راست شکمی و نزدیک کننده طویل در سمت پای غالب و عضلات مولتی فیدوس و سرینی میانی سمت مقابل در اوج نیرو عکس العمل عمودی گروه مبتلا به درد مزمن کشاله ران به طور معنی داری بالاتر بود (P<۰.۰۵). در زمان جدا شدن پنجه نیز فعالیت عضلانی عضلات مورب داخلی، نزدیک کننده طویل و سرینی میانی در سمت پای غالب و مورب داخلی، مولتی فیدوس و سرینی میانی در سمت پای مقابل به طور معنی داری بیشتر از افراد سالم بود (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: درد موجب تغییر فعالیت الکتریکی گروه های عضلانی مختلف در فازهای مختلف مانور پرش برشی تک پا می گردد. به دنبال این تغییرات، پایداری پویا افزایش یافته که می تواند ورزشکاران را در معرض آسیب های ناشی از استفاده بیش از حد قرار دهد و منجر به بروز آسیب های مزمن، افزایش پیامدهای اقتصادی و محرومیت از فعالیت های ورزشی گردد.

کلیدواژه ها:

Long-Standing Groin Pain ، Electromyography ، Control Posture ، Single Leg Jump-Cut Maneuver ، Football ، درد مزمن کشاله ران ، الکترومایوگرافی ، کنترل پاسچر ، مانور پرش برشی تک پا ، فوتبال