بررسی رابطه ی بین فناوری و زیست پذیری شهری به منظور ارتقا رفاه شهری

از آنجایی که بیش از ۵۰ درصد از جمعیت جهان در شهرها زندگی میکنند و این روند رشد ادامه دار بنظر میرسد، توجه به زیست پذیری و بالطبع آن کیفیت زندگی و بهبود شرایط ساکنین و در نتیجه رسیدن به رفاه در سطح جامعه، مسئله ای حیاتی است. با توجه به افزایش فناوری ارتباطات در شهرها، برای رسیدن به رفاه نیازمند بیان یک چارچوب قوی در سیاستگذاریها و برنامه ریزی شهری هستیم. این مقاله ضمن معرفی فناوری، به معرفی زیست پذیری به عنوان یک رویکرد غالب در برنامه ریزی شهری جهان معاصر و همچنین بررسی عوامل و شاخصهای آنها، به مطالعه رابطه هرچه بهتر این موارد در دستیابی به رفاه شهری میپردازد. بدین منظور، مقاله حاضر با هدف تبیین رابطه فناوری و زیست پذیری به شیوه توصیفی-تحلیلی نگارش شده است. روش گردآوری داده ها، بر اساس مطالعات کتابخانه ای و تحلیل محتوایی مبانی نظری پژوهش موردنظر میباشد. یافته های این مقاله بیانگر این موضوع است که ویژگیهای مسبب بهبود تعلق مکانی، شهر زیست پذیر را بوجود می آورد. شهری که شرایط مطلوبی را برای کار و زندگی افراد فراهم خواهدکرد، منجر به ایجاد کیفیت زندگی مناسبی خواهدشد و افراد در آن احساس امنیت زیستی، اجتماعی، فیزیکی، روانی و... خواهندکرد. در اینصورت است که میتوان گفت انسان از رفاه شهری برخوردار است.

کلیدواژه ها:

شهرهوشمند ، شهرنشینی ، فناوری ، حس تعلق ، زیست پذیری ، رفاه شهری