چسبندگی در خاکهای درشت دانه و نقش آن در مقاومت

خاک های درشت دانه معمولاً به عنوان خاک های غیر چسبنده شناخته می شوند که مقاومت برشی آنها ناشی از زاویه اصطکاک درونی (ø) است. این در حالی است که بیشتر خاک های مزبور پس از رسوبگذاری، به مرور زمان طی فرآیندهای مختلف طبیعی از جمله پیرشدگی، تراکم، درهم رفتن ذرات، رشد ذرات و سیمانی شدن، چسبندگی قابل توجهی پیدا کرده و مقاومت برشی بالاتری را به دست می آورند. از نظر زمین شناسی، به وجود آمدن چسبندگی در این خاک ها پس از رسوبگذاری، در مراحل اولیه دیاژنژ است که در اثر آن، ماسه ها و شن ها در آستانه تبدیل تدریجی به ماسه سنگ و کنگلومرا قرار می گیرند. در پروژه های مهندسی، معمولاً از چسبندگی خاک های درشت دانه صرفنظر شده و در تحلیل های پایداری و باربری، فقط به مقاومت اصطکاکی آنها توجه می شود. یکی از علل مهم این مسئله، مشکل تعیین پارامتر چسبندگی آنهاست چرا که تهیه نمونه دست نخورده برای انجام آزمایش های آزمایشگاهی دشوار است. در این مقاله، ضمن بررسی پدیده های به وجود آورنده چسبندگی در خاک های درشت دانه، تٱثیر آن بر پارامترهای مقاومتی تشریح شده و روشهای به دست آوردن پارامتر چسبندگی معرفی می شود. همچنین نتایج مطالعه بر روی چسبندگی آبرفت های درشت دانه تهران، مورد اشاره قرار می گیرد.