بررسی ضمایر غیرشخصی یا صفات پیشین (اشاره ، مبهم و پرسشی)

نوشته ی حاضر ویژگی های صرفی و کارکردهای نحوی و معنایی دو مقوله ی صرفی ضمایر غیرشخصی و صفات پیشین را بررسی کرده و به این نتیجه می رسد که نویسندگان کتب دستور در تعیین مقوله ی دستوری دوگانه (صفت و ضمیر) برای این نوع از واژه ها به بیراهه رفته اند، زیرا تنها به کارکرد نحوی آنها توجه کرده و از ویژگی های صوری و معنایی آنها غافل شده اند. بررسی ویژگی هایی از قبیل صرف شوندگی و نیاز به مرجع لفظی و بافتاری برای ضمایر از یک سو و وجود اشتراکات صرفی و نحوی بین صفات پیشین و دیگر صفات زبان از سویی دیگر ثابت می کند که صفات پیشین ویژگی های مشترک صوری و صرفی با انواع دیگر ضمیر ندارد، در حالی که به عنوان یک صفت با دیگر انواع صفات دارای ویژگی مشترک است و بنابراین ضمیر شمردن آنها نادرست است.

کلیدواژه ها:

دستور زبان ، صرف ، ضمایر غیرشخصی ، صفات پیشین