سفر و گردشگری در فلسفه شرق

هدف از این مقاله سفر و گردشگری در فلسفه شرق است. نتایج نشان داد که در فلسفه مشرق، کمالانسان به صورت سیری از عالم ماده به عالم معنا ترسیم شده است. در این راستا، به سالکان توصیه میشود که چشم های دل خود را بگشایند تا در طبیعت تدبر کنند و معنای نهفته در آن را کشف کنند.تکیه بر چنین رویکردی به اصلاح نگرش گردشگران نسبت به طبیعت بر اساس این ایدئولوژی کمک میکند و در کمال فردی و اخلاقی گردشگران موثر است. همچنین تاثیرات فراوانی در مقیاس جمعی وجهانی دارد زیرا می تواند از تاثیرات منفی دیدگاهی که طبیعت را وسیله ای برای لذت و مصرف می داندکه در گردشگری انبوه به کرات دیده می شود، جلوگیری کند. این رویکرد در گردشگری پایدار و حفاظتاز منابع طبیعی نیز مفید است. امروزه نیز سفر و گردشگری چنین فرصتی را برای انسان فراهم می کندتا برای مدتی از گروه ها و طبقات اجتماعی خود فاصله گرفته و با درک دقیق تری از واقعیت خود، تجربهمعنوی کسب کند. با نگاهی به هستی شناسی عرفان اسلامی و شعائر شرقی، مشخص می شود که اینمکاتب ظرفیت نظری لازم برای هدایت نوعی گردشگری را دارند که طبیعت را مکانی برای تعمق درشگفتی ها و مناظر و درک ناب معنایی نهفته در آن و به دست آوردن آن می داند.

کلیدواژه ها:

سفر ، گردشگری ، گردشگری معنوی ، فلسفه شرق