رابطه بین خوشبینی و ذهن آگاهی با عملکرد شناختی سالمندان با نقش میانجی گری شفقت خود

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خوشبینی و ذهن آگاهی با عملکرد شناختی با نقش میانجی شفقت به خود می باشد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه سالمندان مقیم آسایشگاه در استان گیلان می باشد که از بین آن ها ۱۶۰ سالمند با استفاده از روش نمونه گیری چندمرحله ای (خوشه ای -تصادفی ) انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های خوشبینی شی یر و کارور، ذهن آگاهی بائر و همکاران، عملکرد شناختی فولستین و همکاران و فرم کوتاه مقیاس شفقت خود رائس و همکاران بود. از شاخص های توصیفی مانند میانگین و انحراف معیار برای تجزیه وتحلیل دادههای خام و از تحلیل مسیر برای آزمون فرضیه ها استفاده می شود. نتایج نشان داد بین خوشبینی و ذهن آگاهی با عملکرد شناختی رابطه معنادار مثبت وجود دارد یعنی هر چه سالمندان از خوشبینی و ذهن آگاهی بیشتری برخوردار باشند، از عملکرد شناختی بهتری برخوردارند. همچنین تحلیل مسیر نشان داده است خوشبینی با میانجی گری شفقت به خود به میزان ۱۰/۷۲درصد و ذهن آگاهی با میانجی گری شفقت به خود به میزان ۱۰/۴۸درصد توان پیش بینی عملکرد شناختی سالمندان را دارا می باشند.

کلیدواژه ها:

خوشبینی ، ذهن آگاهی ، عملکرد شناختی ، شفقت خود ، سالمندان.