ارزیابی شاخص های زیست اقلیمی موثر بر آسایش انسان (مطالعه موردی : شهرستان اردستان و گلپایگان استان اصفهان)

شناخت توان آسایش زیست اقلیمی در مناطق مختلف جغرافیایی ،می تواند به فرایند برنامه ریزی و توسعه منطقه کمک کند و یکی از مهمترین عوامل موثر در زندگی انسان است . به عبارتی شرایط آب و هوایی به موازات سایر عوامل محیطی از مهمترین عوامل موثر در شکل گیری و تکوین شهرها و تداوم حیات شهری به شمار می آید. شهر و اقلیم دوسیستم انسان ساخت و طبیعی هستند که تاثیرگذاری تنگاتنگی بر یکدیگر دارند. در مطالعه حاضر بر اساس مدلها و شاخص های گیونی و اولگی با استفاده از پارامترهای آماری میانگین حداقل و حداکثر دما و میانگین حداقل و حداکثر رطوبت نسبی به ارزیابی آسایش یا عدم آسایش ایستگاه اردستان و گلپایگان طی دوره آماری ۲۰۲۱- ۱۹۹۵ پرداخته شد. بطورکلی نتایج نشان داد در ایستگاه اردستان در ماههای آوریل و اکتبر و ایستگاه گلپایگان در ماههای می و اکتبر دمای روزانه در منطقه آسایش و از نظر رطوبتی دارای کمبود رطوبت اما قابل تحمل می باشند و دما شبانه در ایستگاه اردستان در ماههای گرم سال در محدوده آسایش قرار دارند. همچنین اقلیم گلپایگان دارای تنش های سرمایی بیشتری نسبت به ایستگاه اردستان دارد.

کلیدواژه ها:

آسایش اقلیمی ، اولگی ، گیونی ، اردستان ، گلپایگان