بررسی ویژگی های اقامتگاه های بوم گردی در اقلیم گرم و مرطوب (نمونه موردی: شهر بوشهر)

حاشیه جنوبی ایران یکی از بحرانی ترین اقلیم های جهان را دارد. با توجه به عوامل اقلیمی در فرآیند طراحی خانه های و نیز اقامتگاه های بوم گردی این منطقه، می توان دیدی اساسی در طراحی خانه های و اقامتگاه های بومی و همچنین استفاده از الگوهای فضاهای کاربردی اقلیم های بومی در طراحی معماری معاصر هر یک از خانه های و اقامتگاه های بوم گردی ارائه کرد. مقاله حاضر ضمن استخراج و معرفی الگوهای فضاهای کاربردی در خانه های و اقامتگاه های بوم گردی در اقلیم گرم و مرطوب شهر بوشهر با استفاده از نظریه داده های شالوده و تطبیق ویژگی های این فضاها با اقلیم گرم و مرطوب، به دنبال پاسخگویی به این موضوع است. سوال در مورد اینکه الگوها چقدر مرتبط هستند. و تحت تاثیر آب وهوا توانایی معماری زمینه محور در برآوردن نیازهای انسان از طرق مختلف را می توان یکی از شاخص های مهم در مطالعه معماری میدان محور دانست. دستیابی به الگوی پایدار و استفاده از جرم زمین در مناطق گرم و مرطوب از نظر مصرف انرژی یکی از اهداف این تحقیق است، زیرا در این مناطق به دلیل گرم شدن فضاها، استفاده از انرژی غیرعادی از سطح مصرف بالایی برخوردار است. که می توان با رابطه همبستگی بستر و انرژی های طبیعی این مقدار را کاهش داد. بنابراین سازگاری با محیط و اکوسیستم ها و ارائه معماری بومی در سطح زمین و همچنین شناخت طراحی معماری خانه ها و اقامتگاه های بوم گردی مناطق گرم و مرطوب بومی می تواند به الگوی پایدار معماری معاصر منجر شود.

کلیدواژه ها:

اقلیم گرم و مرطوب ، طراحی معماری ، اقامتگاه بوم گردی