رابطه نگرش والدین به تربیت جنسی و خودکارآمدی فرزندان با میانجی گری خودپنداره

زمینه و هدف: نگرش مثبت و مبتنی بر واقعیت نسبت به موضوعات جنسی دیدگاه مثبت را در کودکان ارتقا می بخشد و محیطی قابل قبول ایجاد می کند که این کار می تواند توسط والدین در سال های نخست که اولین سوالات از سوی کودک آغاز می گردد صورت گیرد و تعاملی سالم میان والدین و فرزند فراهم کند. این پژوهش با هدف بررسی رابطه ی نگرش والدین به تربیت جنسی و خودکارآمدی فرزندان با میانجی گری خودپنداره انجام شد.روش پژوهش: این پژوهش از نظر هدف، بنیادی و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی است. کلیه ی ۳۰۱ نفراز دانش آموزان(پایه ی دهم و یازدهم) به همراه یکی از والدین شان (پدر یا مادر) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه ی نگرش والدین به تربیت جنسی (نیکوگفتار و محسنی، ۱۳۹۸)، پرسشنامه ی خودپنداره کارل راجرز و پرسشنامه ی خودکارآمدی شرر و دیگران (۱۹۸۲) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها ازروش های آمار توصیفی، ماتریس همبستگی و تحلیل مسیر استفاده شد. مقاله حاضر بر گرفته از پایان نامه مصوب شورای تخصصی پژوهشی و کمیته اخلاق دانشگاه پیام نور با شناسه اخلاق IR.PNU.REC.۱۴۰۰.۱۴۳ است.یافته ها: یافته های حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که نگرش والدین به تربیت جنسی به طور مستقیم بر خودکارآمدی فرزندان تاثیرگذار است و خودپنداره اثر مستقیم معناداری بر روی خودکارآمدی فرزندان دارد. همچنین نگرش والدین به تربیت جنسی اثر غیرمستقیم و معناداری به واسطه ی خودپنداره بر خودکارآمدی فرزندان دارد .از این رو میتوان خودپنداره را به عنوان یک میانجی مناسب در بین نگرش والدین به تربیت جنسی و خودکارآمدی فرزندان در نظر گرفت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده نگرش والدین به تربیت جنسی می تواند به طور غیرمستقیم و با واسطه ی خودپنداره بر روی خودکارآمدی فرزندان تاثیرگذار باشد. به این معنا که با افزایش خودپنداره و نگرش مثبت والدین به تربیت جنسی، خودکارآمدی دانش آموزان افزایش می یابد نگرش مثبتی که والدین به تربیت جنسی دارند باعث می شود فرزندان تربیتی بر پایه ی تایید و پذیرش، شنیدن تشویق و ترغیب و پاسخگویی دلسوزانه از زبان والدین به جای تحقیر و سرزنش را تجربه کنند.

کلیدواژه ها:

تربیت جنسی ، خودکارآمدی ، خودپنداره ، نگرش والدین به تربیت جنسی