روابط سفیران ایران با اروپاییان در دوره ی صفویه

در دورهء صفوی هیچ گاه بر اساس منافع مشترک و به گونه ای موثر گسترش نیافت. فرانسه در اواخر قرن شانزدهم با به قدرت رسیدنخاندان بوربون وارد سیاست های مستعمراتی شد.فرانسوی ها نخست کوشیدند به دریای مدیترانه نفوذ کنند و هنگامی به سوی هند وایران متمایل شدند که انگلیسی ها و هلندی ها جای پای محکمی در این دو کشور داشتند.روابط فرانسه با ایران در ابتدا با فرستادنهیئت های مذهبی در زمان لوئی سیزدهم آغاز شد.شاه عباس اول به مبلغان فرانسوی آزادی مذهبی داد و این مسئله به منافعتجاری در ایران نیز توجه کرد و کمپانی توانست از شاه عباس دوم امتیازهای شایان توجهی بگیرد،اما نیروی دریایی فرانسه توانرقابت با نیروی دریایی انگلیس و هلند را نداشت و از طرف خشی هم به دلیل مخالفت عثمانی،روابط مستحکمی ایجاد نشد.شاهسلطان حسین بسیار کوشید که از فرانسه در برابر اعراب مسقط کمک بگیرد،اما فرانسوی ها مشغول جنگ های جانشینی اسپانیا بودندو حاضر نمی شدند این مهم را به عهده بگیرند؛بدین ترتیب روابط ایران و فرانسه در دورهء صفوی هیچگاه بر اساس منافع مشترک وبه گونه ای موثر گسترش نیافت

کلیدواژه ها:

صفویه ، اروپاییان ، روابط خارجی