مطالعه تطبیقی روایت های سیاوش و رامایانا بر اساس نظریه گرمس

نظریه روایت با توجه به علم روایت شناسی که از علم ساختارگرایی ، فرمالیست ، نشانه شناسی و زبان شناسی سرچشمه می گیرد؛ مورد توجه افرادی بود که با نقد ادبی سر و کار دارند. به همین جهت روایت شناسی بدنبال پیدا کردن الگوی ثابت برای روایت و یافتن ارتباط های بین عنا صر شکل دهنده ی روایت ا ست . گرمس از مهم ترین نظریه پردازان حوزه روایت ، اثبات کرد که تمام اجزا قابل تفکیک هستند و الگویی انعطاف پذیر را ارائه داد. لذا هدف این پژوهش تحلیل فرم روایی داستان سیاوش در مقام یکی از کهن ترین داستان های ایران و داستان رامایانا در مقام یکی از باستانی ترین داستان های ادبیات هندوستان بر اساس نظریه گرمس است . پژوهش حا ضر به روش تو صیفی _تحلیلی و منابع به کار رفته در آن ا سنادی_کتابخانه ای ا ست . د ستاوردهای پژوهش گویای این است که هر دو داستان با نظریه گرمس همخوانی دارد.

کلیدواژه ها:

مطالعه تطبیقی ، روایت شناسی ، گرمس ، سیاوش ، رامایانا.