تاب آوری در سکونتگاه‎های غیررسمی با تاکید بر بعد کالبدی (محله نخل ناخدا و طلابند، شهر بندرعباس)

زمینه و هدف: یکی از مهمترین الزامات پرداختن به مسائل کالبدی شهرها، ارتقاء سطح تاب آوری محلات شهری در صورت بروز حوادث احتمالی است. تاب آوری مفهومی جدید در برنامه ریزی شهری است که به توانایی مردم، گروه ها و اشیا در بازگشت به شرایط اولیه یا بهتر است.روش بررسی: تحقیق حاضر با رویکرد توصیفی-تحلیلی و از نوع کاربردی است که از ۱۱ معیار به منظور سنجش تاب آوری کالبدی استفاده شده است. وزن معیارها با روش مثلث سلسله مراتبی فولر نشان می دهد که وضعیت مالکیت (۰.۲۱)، تعداد خانوار در واحد مسکونی (۰.۱۸) و وضعیت اشتغال سرپرست خانوار (۰.۱۶۵) بیشترین اهمیت را در سنجش میزان تاب آوری در محله ناخدا و طلابند دارد. ترکیب معیارها با روش مجموع ساده وزنی در ۵ طبقه گویای سطح تاب آوری در محله نخل ناخدا و طلابند است که مروری بر یافته ها نشان می دهد که ۴۶ درصد از مساحت محله در سطح تاب آوری بالا و بسیار بالا قرار دارد که تنها ۲۸ درصد از جمعیت را در خود جای داده است و از طرفی ۳۰ درصد از محلات مذکور در سطح تاب آوری پایین و بسیار پایین واقع شده است که این سطح از نظر جمعیتی ۴۲ درصد را شامل می شود.یافته ها و نتیجه گیری: نقشه نهایی که در پنج طبقه از بسیار پایین تا بسیار بالا محاسبه شده است نشان می دهد ۳۰ درصد از محله نخل ناخدا و طلابند در سطح تاب آوری پایین و بسیار پایین واقع شده است می توان استدلال کرد که ویژگی های کالبدی نقش بسیار مهمی در میزان تاب آوری سکونتگاه های غیررسمی بازی می کنند و با هر گونه تغییر در معیارهای کالبدی می توان تاب آوری محله را به میزان قابل توجهی متاثر ساخت.

کلیدواژه ها:

کالبدی ، سکونتگاه غیررسمی ، تاب آوری ، بندرعباس